Οι "αλήτες" και οι "επαναστάτες" του τότε, οι αγνοί ιδεολόγοι, έκοψαν το μαλλί, φόρεσαν πουκάμισο ξεκούμπωτο κι έγιναν συνδικαλιστές... Συνέχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και να αγωνίζονται για τα ίδια: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία"... και μετά βρήκαν μια καρέκλα και βολεύτηκαν... έβγαλαν Ψωμί και Παντεσπάνι, έστειλαν τα παιδιά τους στα καλύτερα ιδιωτικά, απέκτησαν την πολυπόθητη Ελευθερία... και πατούσαν περισσότερο από οποιονδήποτε τους εργαζόμενους... Για να μη χάσουν αυτά που κέρδισαν με τόσο κόπο... Για να αποκτήσουν ακόμα περισσότερο "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία"!
Σήμερα οι απλοί εργαζόμενοι, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι καθημερινά, συνεχίζουν να έχουν τα ίδια αιτήματα: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!" Μόνο που τώρα σ' όλες τις συζητήσεις που έχω βρεθεί πλησιάζοντας η επέτειος του πολυτεχνείου, τα ερωτήματα κοινά: μήπως τελικά θα μας έσωζε μία ακόμα χούντα; Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να ταΐζουμε λιγότερους κηφήνες; Μήπως έτσι θα έμενε λίγο "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" και για μας;
...και όταν η ελπίδα ενός λαού παύει να είναι η δημοκρατία, εγώ τρομάζω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου