"ΤΑ ΛΕΜΕ!"

Αγαπημένε, η ζωή
κυλάει σαν ποτάμι.
Πίνει απ' τα δάκρυα βροχή,
μα στάζει σ' ένα τζάμι.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Σβήσε το φως, σβήσ' τα παλιά, σβήσε κι εμένα
και άντε να φτιάξεις μιαν αγάπη απ' την αρχή.
Είν' τα βουνά στη μοναξιά συνηθισμένα
κι αντέχουν πάντα στο χιονιά και στη βροχή.

ΑΝ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Αν μ' αγαπάς, μείνε κοντά μου.
Όσα κι αν έρθουν, να είσαι πάντα εδώ.
Αν μ' αγαπάς, γίνε ο στίχος
σ' ένα τραγούδι που γράψαμε κι οι δυο.

ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Δεν μπορείς στο μυαλό μου να μπεις
να διαβάσεις την κάθε μου σκέψη,
μα μπορείς μια κουβέντα να πεις
και να πάρει η ζωή άλλη γεύση.

ΔΥΟ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ

Μέσα στα μισά του κόσμου

συναντήθηκαν κρυφά

δυο καρδούλες πληγωμένες

από πέτρινα φιλιά.

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΦΙΛΙΑ;

Πόση επιστήμη μπορεί άραγε να χωρέσει στα δευτερόλεπτα που διαρκεί ένα ερωτικό φιλί; Μία βιολόγος αποκαλύπτει το ρόλο του εγκεφάλου, των ορμονών και του σώματός μας στην εξίσωση της πιο απολαυστικής πράξης...

Ο λόγος για τη Σέριλ Κίρσενμπαουμ, βιολόγο στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και δημοσιογράφο επιστήμης, η οποία μέσα από το πρόσφατο βιβλίο της The Science of Kissing, What our Lips are Telling us (Η επιστήμη του φιλιού, τι μας λένε τα χείλη μας, εκδ. Grand Central Publishing) επιχειρεί την πρώτη σοβαρή απόπειρα να αναλύσει το φιλί κάτω από ένα διαφορετικό,

ΣΩΣΕ ΜΕ

Με τα χέρια σου απόψε

πάρε το σκοινί και κόψε

ό,τι με κρατάει δεμένη,

στο κενό φυλακισμένη.

ΕΣΕΝΑ

Σε ποιον μπορώ ν' απευθυνθώ

για κάθε λάθος ή σωστό,

για ό,τι ίσιο ή στραβό

μέσα στο διάβα μου κοιτώ;

ΖΕΝ

«Οι αρχαίοι Ιάπωνες είχαν τελειοποιήσει στον ύψιστο βαθμό τους κανόνες της μάχης», του απάντησε η θεία Μάρθα, «κι εδώ είναι που ταιριάζει το ζεν. Νομίζω πως δεν ξέρεις τι είναι.

Είναι η σκέψη του κενού. Η μη σκέψη της σκέψης».

ΜΙΑ ΧΑΡΑ

Είμαι μια χαρά!

Περνάω υπέροχα!

Γελάω συνεχώς

και σε ξεπέρασα εντελώς!

ΒΡΟΧΗ

Μπαίνει η βροχή.

Βαθιά η ρωγμή στο παραθύρι.

Τα χρόνια του μετρά

με όση απονιά τόση γαλήνη.

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Μια ηλιαχτίδα το πρωί

το γλυκό σου το φιλί.

Tο χαμόγελό σου φως,

ήλιος ανέφελος, λαμπρός!

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οι άνθρωποι που πέρασαν δίπλα μου.

Που μοιραστήκαμε θέες κι απόψεις.

Αγωνίες ή χαρές, δυστυχίες, πάθη, λάθη.

Μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα άγγιγμα.

ΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δυο ματάκια φοβισμένα

που όλο λάμπουνε για μένα.

Μια λαχτάρα που τρομάζει

κι όλο θέλει μα διστάζει,

μήπως χάσει μια για πάντα

του ονείρου την μπαλάντα.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ;

Πώς μπορώ να σε θυμάμαι,

όλα σου να με πονάνε,

σα να είναι μία μέρα

η ανάσα σου πιο πέρα,

αφού ένα χρόνο τώρα

τα κορμιά μας είναι χώρια;

ΠΕΣ ΜΟΥ!

Πες μου «έλα» και θα τρέξω.

Μια στιγμή να ταξιδέψω

στο κορμί σου, στη φωνή σου,

στη βελούδινη αφή σου,

στο φιλί σου που σκοτώνει

στη ματιά σου που με λιώνει.

ΠΟΣΟ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΙΛΟΥΣ!

«Να μερικοί φίλοι μου!» είπε χαρούμενη η Λουλού. Άνοιξε τα χέρια της κι αγκάλιασε κάμποσες μαργαρίτες, που είχαν φυτρώσει στο λιβάδι και ήταν τόσο, μα τόσο όμορφες.

«Μα αυτά είναι λουλούδια!» φώναξε ο Κοκκινοτρίχης. «Δεν είναι φίλοι!»

ΤΥΠΑΚΙ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ!

Είσαι όμορφο τυπάκι

μα σαν μπαίνεις στο τρυπάκι

όλο κόντρα να μου πας,

τα νευράκια μου τα σπας!

ΠΑΡΕΑ

Εσύ κι εγώ
κομμένοι πια στα δυο
κι εγώ να απορώ
πώς γίνεται να ζω
χωρίς να είσαι εδώ.

ΧΕΡΑΚΙ ΜΟΥ

Αχ χεράκι μου μικρό,
μείνε λίγο ακόμα εδώ!
Μη μου φεύγεις ξαφνικά!
Σ' έχω ανάγκη για πολλά!