«Να μερικοί φίλοι μου!» είπε χαρούμενη η Λουλού. Άνοιξε τα χέρια της κι αγκάλιασε κάμποσες μαργαρίτες, που είχαν φυτρώσει στο λιβάδι και ήταν τόσο, μα τόσο όμορφες.
«Μα αυτά είναι λουλούδια!» φώναξε ο Κοκκινοτρίχης. «Δεν είναι φίλοι!»
«Κάνεις λάθος!» του είπε η βίδρα. «Μπορεί να είναι λουλούδια, όπως λες, αλλά είναι και φίλοι μου! Γιατί είναι όμορφα, μυρίζουν ωραία και μοιάζουν με χαμογελαστά προσωπάκια!»
«Έλα τώρα να πιάσουμε πεταλουδίτσες!» είπε η καλόκαρδη βίδρα με το χαμόγελο στα χείλη.
Ο Κοκκινοτρίχης σκέφτηκε ότι η Λουλού ήταν λίγο χαζούλα, αλλά δεν είπε τίποτα κι έτρεξε μαζί της να πιάσει μια πεταλούδα. Πάντα του άρεσε αυτό το παιχνίδι.
Όμως, κάθε φορά που η Λουλού έπιανε μια πεταλούδα, την άφηνε πάλι ελεύθερη.
«Δεν πρέπει να κρατάμε τους φίλους μας φυλακισμένους», έλεγε χοροπηδώντας ευτυχισμένη.
«Η ζωή είναι τόσο ωραία!»
Πόσο μ’ αρέσει να κάνω φίλους! (Απόσπασμα)
(Οι ιστορίες του Βαλντό)
Χανς Βίλχελμ
Μετάφραση: Ελίνα Χ. Μαρμαρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου