ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ;

Πώς μπορώ να σε θυμάμαι,

όλα σου να με πονάνε,

σα να είναι μία μέρα

η ανάσα σου πιο πέρα,

αφού ένα χρόνο τώρα

τα κορμιά μας είναι χώρια;

Πώς μπορώ να σε πιστεύω,

το μυαλό μου να παιδεύω

όταν τόσα παραμύθια

έτσι απλά, από συνήθεια

μου τραγούδησες μωρό μου

μαχαιριά στο όνειρό μου;

Πώς μπορώ να σ’ αγαπάω,

τις βραδιές μου να χαλάω,

τώρα που όλα είναι δίπλα

η χαρά και η αλήθεια,

με κοιτάνε μες στα μάτια

και μου τάζουνε παλάτια;

Πώς μπορώ να ικετεύω

ένα «έλα», ένα «θέλω»,

κι όλο να περνούν αιώνες,

ήλιοι μα και παγετώνες,

κι εγώ μόνη να μιλάω

στις σιωπές να τραγουδάω;

Πώς μπορώ να πίνω πάλι

απ’ το αδειανό μπουκάλι,

στάλα στάλα το κρασί σου

με τη γεύση απ’ το φιλί σου

και ο ίλιγγος να πιάνει

λες και βγαίνω απ’ το λιμάνι;

Πώς μπορώ να μην ξεχνάω

κι όλα να τα συγχωράω

όπως πάντα, όπως τώρα

να τα βλέπω όλα δώρα

όσα γίνονται από σένα,

τέλεια κι ευλογημένα;