ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΩ

Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη.
Τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ!

Βάλε μου ακόμα ένα διπλό.
Θα πιω και για τους δυο μας.
Εγώ και κείνη κόψαμε
στα δυο τον εαυτό μας.

Ήρθανε όλα τόσο απλά,
λες κι ήτανε παιχνίδι. Μόνο ένα "Γεια σου..." κι ένα "Γεια!"
σα να 'φευγε ταξίδι.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Τι είναι αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι ακόμα
κι αφού ξυπνήσω
δυο σκάλες ψηλές, τεράστιες
και στην κορυφή τους πόρτες κλειστές.
Όμορφες, πλουμιστές, πόρτες κλειστές.

ΑΝΤΙΟ

Για μένα ακόμα η φλόγα καίει.
Ό,τι κι αν γίνει, θα σ' αγαπώ.
Μη με ρωτήσεις λοιπόν ποιος φταίει.
Όποιος κι αν φταίει, θα πω "εγώ".

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα.
Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα.
Σε θυμάμαι συχνά, που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι.
Σε κρατούσα απ' το χέρι... "ότι ζούμε", μου λες, "δε μου φτάνει".

ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Βράδυ Σαββάτου
κι εσύ είσαι κάπου...
άραγε πού να βρίσκεσαι;
Για τι να λες;
Περνάει ο χρόνος
βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα
δεν τις θες.

Σ' ΑΓΑΠΩ

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς;
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, μ' ακούς;
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιος, μ' ακούς;
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς;