ΤΟ ΛΑΘΟΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Και την ίδια στιγμή που του εξηγώ για το 4 καθέτως, την ίδια στιγμή που λέω και ξαναλέω Τίγρης, γίνεται μια καθίζηση μέσα μου, αισθάνομαι να βουλιάζω, να καταρρέω, η μικρή αυτή λέξη Τίγρης, που την είπα εντελώς αθώος και ανυποψίαστος για τα επακόλουθα που θα είχε, είναι δεμένη η λέξη με ολόκληρο το Σχέδιο του οποίου είμαι ο δράστης, είναι δεμένη με το θέατρο που εγώ έπαιξα εις βάρος του,

η λέξη Τίγρης είναι η άκρη από ένα κουβάρι σπάγγο που την ετράβηξα και το κουβάρι περιστρέφεται είναι σαν την άκρη από το μαντίλι που τραβάει από το ημίψηλό του ο ταχυδακτυλουργός κι από την άκρη τούτη αρχίζει να βγάζει συνέχεια, δεμένα το ένα με τ’ άλλο, πλήθος μαντίλια πολύχρωμα, μόλις είπα Τίγρης σα να φωτίστηκαν μ’ ένα φως αλλιώτικο όλα κείνα τα καθέκαστα που εγώ κι αυτός είχαμε ζήσει από το πρωί σήμερα, 7 η ώρα, που ξεκινήσαμε από το εσωτερικό προαύλιο της Ειδικής Υπηρεσίας, δεν μπορώ να τον παραδώσω, όχι, δεν μπορώ, αν δεν είχε περάσει το παράθυρο και γαντζωθεί στη μαρκίζα, αν δεν είχε την τελευταία στιγμή κάνει το πήδημα – ομολογία, αν δεν ένιωθα πως είναι ένοχος, αν όλα εξακολουθούσαν όπως την ώρα που σχηματίστηκε ρεύμα και φράκαρε η πόρτα της τουαλέτας, τότε δε θα είχε ίσως γίνει μέσα μου η κατάρρευση, το ρήγμα, τώρα όμως το ξέρω πως είναι ένοχος ο ίδιος μου έδωσε την απόδειξη της ενοχής του, εγώ είμαι που τον κατάφερα να σπάσει και να προσφέρει από μόνος του το δεδομένο που δεν το είχαμε και πιθανότατα δεν επρόκειτο να το έχουμε ως το τέλος, την ομολογία πως είναι ένοχος, το θέατρο που έπαιξα τόσες ώρες έφερε αποτέλεσμα, δεν μπορώ να τον παραδώσω, η ομολογία του είναι που μ’ εμποδίζει να τον παραδώσω, εγώ είμαι που τον έκανα να ομολογήσει, εγώ που υποκρίθηκα πως έχω αισθήματα, πως έχω φιλική διάθεση, πως είμαι ένας άνθρωπος με καρδιά, εγώ που εφόρεσα προσωπείο ανθρώπου, που έπαιξα ρόλο ανθρώπου, τώρα όμως ανακαλύπτω πως διασώζεται κάτι ανθρώπινο μέσα μου, δεν μπορώ να τον παραδώσω, τον βλέπω να στέκεται αντίκρυ μου και είναι σα να συνεχίζουμε ακόμα τη βόλτα μας στην πόλη, εμείς οι δυο, το Σχέδιο δούλεψε με ακρίβεια χρονομέτρου, έβαλα όλη μου τη δύναμη για να επιτύχει το Σχέδιο, αυτό το τέλειο Σχέδιο, δεν μπορώ να τον παραδώσω, ήμαστε παρέα οι δυο μας, είμαστε παρέα οι δυο μας, ένα άλλο ξυπνητήρι διακόπτει τη σιωπή του «Μέγα Εθνικόν», δύο ή τρία παράθυρα φωτίζονται στον 6^ο όροφο και στον 4^ο όροφο, ο μάνατζερ θα χτυπήσει την πόρτα από στιγμή σε στιγμή, δεν μπορώ να τον παραδώσω, μου είναι αδύνατον να τον παραδώσω, μία μία έρχονται μπροστά μου οι εικόνες από τη βόλτα μας στην πόλη, το ξύρισμα στην «Ειλικρίνεια», η πρώτη περιπλάνηση, οι βιτρίνες που χαζέψαμε, η σύγκρουση που είδαμε ανάμεσα στους περίεργους, το «Καφέ η Πρόοδος», οι δυο κοπέλες, η εξόρμηση στην πλαζ, οι πέτρες που ρίξαμε στη θάλασσα ποιος θα κάνει τα πιο πολλά γκελ, το ποδόσφαιρο με την ομάδα τα παιδιά, το λούνα-παρκ, «Το Σπίτι του Μυστηρίου», η περιπέτειά μας στο «Σπίτι του Μυστηρίου», η επιστροφή στο «Μέγα Εθνικόν», το λάδι φαγητού και το μπαμπάκι και η καρφίτσα και που έσκυψα να του βγάλω ένα ένα τ’ αγκάθια του αχινού, το σταυρόλεξο, το 4 καθέτως, Τίγρης είναι ο ποταμός που «όχι μόνο πνίγει αλλά και καταβροχθίζει», όχι, δεν μπορώ να τον παραδώσω.

Απόσπασμα από «Το λάθος»

Αντώνης Σαμαράκης