Ω, ΡΕ, ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΑΓΑ ΝΑ ΚΑΝΩ...

Ω, ρε, τι θα μπόραγα να κάνω αν δεν ήτανε το καθημερινό χαμαλίκι.
Θα μπορούσα να 'χα πράξει αλλιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλά το ξέρω, τότε δε θα μπορούσα τίποτα να κάνω.


Γιατί δε θα 'μουνα εγώ.
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους κάλπικους φονιάδες.
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους χέστες.
Γιατί θα ήμουνα κι εγώ σαν τους αριστερούς, σαν τους "αναρχικούς" και τα πρεζόνια.
Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και τον μπαμπά.
Γιατί θα ρούφαγα τους γύρω.
Γιατί στα λόγια θα 'μουνα ο πρώτος του χωριού, ο γκραντ επαναστάτης.
Γιατί θα ήμουν σαν κι εσένα, πούστη.
Γιατί θα ήμουν σαν κι εσένα, φεμινίστρια κουφάλα.
Γιατί θα τα 'θελα όλα κι εγώ δικά μου.
Γιατί θα μ' ενδιέφερε να μη μου πέσει η μύτη.
Γιατί θα φόραγα κι εγώ το προσωπείο.
Γιατί θε να 'χα το 'να πόδι εδώ και τ' άλλο απ' την άλλη.
Γιατί στο πρώτο ζόρι θα 'χα να καταφύγω σ' αυτούς που μου 'ναι ξένοι και δικοί.
Γιατί θα ήμουν κόσμος, κόσμος μες στον κοσμάκη.
Γιατί δε θα 'μουνα εγώ.
Το προτιμώ το χαμαλίκι.
Αλλά δεν τη μπορώ τη μέθοδο. Δεν την αντέχω.
Η μέθοδος του προτιμότερου, όταν την εφαρμόζω, με σκοτώνει.
Ιλί ιλί λαμά σαβαχθανί. Μου 'ρθε κάποτε η φράση στο κεφάλι. Ρώτησα τι σημαίνει.
"Πατέρα, πατέρα, γιατί μ' εγκαταλείπεις". Κι αυτό ήταν ηλίθιο, όπως το χαμαλίκι.
Χειρότερο απ' αυτό.
Να 'χα τη δύναμη να πω ξανά το "δε μου επιτρέπεται να θέλω".



ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ