Όσο για μένα, είχα ξαναζήσει την κακοτυχία κι ήξερα καλά ότι, κάτω από το κομψό ντύσιμο, το χορό και την έξυπνη συζήτηση, η ζωή μου ήταν απλή, σαν πέτρα που πέφτει στη γη. Ό,τι κι αν έκανα τα τελευταία δέκα χρόνια, το 'κανα για να κερδίσω το ενδιαφέρον του Προέδρου.
Μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγα στο ποτάμι κι έριξα μέσα ένα πέταλο ή ένα ξυλαράκι, ξέροντας ότι το ρεύμα θα το παρασύρει ως την Όσακα, προτού καταλήξει στη θάλασσα. Μου άρεσε να σκέφτομαι πως ίσως ο Πρόεδρος κοίταζε μια μέρα έξω από το παράθυρο του γραφείου του κι έβλεπε το πέταλο ή το ξυλαράκι και με σκεφτόταν. Σύντομα, όμως, κάποια σκέψη άρχισε να με βασανίζει. Ακόμα κι αν ο Πρόεδρος έβλεπε το πέταλο - πράγμα καθόλου βέβαιο - κι έγερνε πίσω στην καρέκλα του και σκεφτόταν τα εκατοντάδες πράγματα που του έφερνε στο νου, ποιος με βεβαίωνε ότι θα ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ' αυτά; Ήταν αλήθεια ότι είχε υπάρξει πολύ ευγενικός μαζί μου. όμως, ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος. Κατά τα άλλα, δεν είχε δείξει ποτέ το παραμικρό σημάδι ότι αναγνώριζε στο πρόσωπό μου το κοριτσάκι που είχε κάποτε παρηγορήσει ή ότι καταλάβαινε πως τον νοιαζόμουν και τον σκεφτόμουν.
Μια μέρα συνειδητοποίησα κάτι. Είχα περάσει όλη τη νυχτα με μια οδυνηρή σκέψη καρφωμένη στο μυαλό μου: τι θα συνέβαινε, αν εφτανα στο τέλος της ζωής μου κι ο Πρόεδρος δε μου είχε δώσει ακόμα καμιά ιδιαίτερη προσοχή; Το επόμενο πρωί κοίταξα με προσοχή το αλμανάκ μου, ελπίζοντας ότι θα βρω κάποιο σημάδι που θα με βεβαίωνε ότι δε θα ξόδευα άσκοπα τη ζωή μου. Ένιωθα τόσο αποκαρδωμένη, που ακόμα κι ο κύριος Αράσινο φάνηκε να το κατάλαβε και μ' έστειλε να αγοράσω βελόνες ραψίματος από το ψιλικατζίδιο - μισή ώρα δρόμο μακριά. Στην επιστροφή, περπατώντας στην άκρη του δρόμου, ενώ ο ήλιος έδυε, παραλίγο να με χτυπήσει ένα στρατιωτικό φορτηγό. Ποτέ άλλοτε δεν είχα φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο. Μόνο το επόμενο πρωί πρόσεξα ότι το αλμανάκ μου προειδοποιούσε να μην ταξιδέψω στην κατεύθυνση του Ποντικού - ακριβώς, δηλαδή, την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκονταν το ψιλικατζίδικο. Εγώ, όμως, έψαχνα για κάποιο σημάδι σχετικό με τον Πρόεδρο και δεν το πρόσεξα. Αυτή η εμπειρία με έκανε να καταλάβω τον κίνδυνο από την αποκλειστική προσήλωση σε κάτι που δεν υπάρχει. Τι θα γινόταν, αν έφτανα στο τέλος της ζωής μου και συνειδητοποιούσα ότι πέρασα όλες μου τις μέρες περιμένοντας έναν άντρα που δε θα ερχόταν ποτέ; Τι αβάσταχτη θλίψη θα ένιωθα, αν συνειδητοποιούσα πως δεν είχα ποτέ πραγματικά γευτεί αυτά που είχα φάει και πως δεν είχα ποτέ πραγματικά δει τα μέρη όπου είχα πάει, επειδή δε σκεφτόμουν τίποτ' άλλο εκτός από τον Πρόεδρο; Από την άλλη μεριά, τι νόημα θα είχε η ζωή μου χωρίς τη σκέψη του; Θα έμοιαζα με χορεύτρια που προετοιμαζόταν από μικρή για μια παράσταση που δε θα έδινε ποτέ.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΚΕΪΣΑΣ
Arthur Golden
Μετάφραση: Ρένα Λέκκου - Δάντου
Μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγα στο ποτάμι κι έριξα μέσα ένα πέταλο ή ένα ξυλαράκι, ξέροντας ότι το ρεύμα θα το παρασύρει ως την Όσακα, προτού καταλήξει στη θάλασσα. Μου άρεσε να σκέφτομαι πως ίσως ο Πρόεδρος κοίταζε μια μέρα έξω από το παράθυρο του γραφείου του κι έβλεπε το πέταλο ή το ξυλαράκι και με σκεφτόταν. Σύντομα, όμως, κάποια σκέψη άρχισε να με βασανίζει. Ακόμα κι αν ο Πρόεδρος έβλεπε το πέταλο - πράγμα καθόλου βέβαιο - κι έγερνε πίσω στην καρέκλα του και σκεφτόταν τα εκατοντάδες πράγματα που του έφερνε στο νου, ποιος με βεβαίωνε ότι θα ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ' αυτά; Ήταν αλήθεια ότι είχε υπάρξει πολύ ευγενικός μαζί μου. όμως, ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος. Κατά τα άλλα, δεν είχε δείξει ποτέ το παραμικρό σημάδι ότι αναγνώριζε στο πρόσωπό μου το κοριτσάκι που είχε κάποτε παρηγορήσει ή ότι καταλάβαινε πως τον νοιαζόμουν και τον σκεφτόμουν.
Μια μέρα συνειδητοποίησα κάτι. Είχα περάσει όλη τη νυχτα με μια οδυνηρή σκέψη καρφωμένη στο μυαλό μου: τι θα συνέβαινε, αν εφτανα στο τέλος της ζωής μου κι ο Πρόεδρος δε μου είχε δώσει ακόμα καμιά ιδιαίτερη προσοχή; Το επόμενο πρωί κοίταξα με προσοχή το αλμανάκ μου, ελπίζοντας ότι θα βρω κάποιο σημάδι που θα με βεβαίωνε ότι δε θα ξόδευα άσκοπα τη ζωή μου. Ένιωθα τόσο αποκαρδωμένη, που ακόμα κι ο κύριος Αράσινο φάνηκε να το κατάλαβε και μ' έστειλε να αγοράσω βελόνες ραψίματος από το ψιλικατζίδιο - μισή ώρα δρόμο μακριά. Στην επιστροφή, περπατώντας στην άκρη του δρόμου, ενώ ο ήλιος έδυε, παραλίγο να με χτυπήσει ένα στρατιωτικό φορτηγό. Ποτέ άλλοτε δεν είχα φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο. Μόνο το επόμενο πρωί πρόσεξα ότι το αλμανάκ μου προειδοποιούσε να μην ταξιδέψω στην κατεύθυνση του Ποντικού - ακριβώς, δηλαδή, την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκονταν το ψιλικατζίδικο. Εγώ, όμως, έψαχνα για κάποιο σημάδι σχετικό με τον Πρόεδρο και δεν το πρόσεξα. Αυτή η εμπειρία με έκανε να καταλάβω τον κίνδυνο από την αποκλειστική προσήλωση σε κάτι που δεν υπάρχει. Τι θα γινόταν, αν έφτανα στο τέλος της ζωής μου και συνειδητοποιούσα ότι πέρασα όλες μου τις μέρες περιμένοντας έναν άντρα που δε θα ερχόταν ποτέ; Τι αβάσταχτη θλίψη θα ένιωθα, αν συνειδητοποιούσα πως δεν είχα ποτέ πραγματικά γευτεί αυτά που είχα φάει και πως δεν είχα ποτέ πραγματικά δει τα μέρη όπου είχα πάει, επειδή δε σκεφτόμουν τίποτ' άλλο εκτός από τον Πρόεδρο; Από την άλλη μεριά, τι νόημα θα είχε η ζωή μου χωρίς τη σκέψη του; Θα έμοιαζα με χορεύτρια που προετοιμαζόταν από μικρή για μια παράσταση που δε θα έδινε ποτέ.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΚΕΪΣΑΣ
Arthur Golden
Μετάφραση: Ρένα Λέκκου - Δάντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου