ΚΟΚΚΙΝΟ - ΜΑΥΡΟ

Κόκκινο το πρώτο σαν το αίμα

που ήπια στάλα στάλα
δίχως τίποτα να μείνει στον πάτο

του ποτηριού που μου 'δωσε

χέρι οικείο

τραβώντας με εκεί

που η μοίρα γελούσε

και χόρευε ανέμελα,

ξεμαλιασμένη,

σε χορό λάγνο μα και βίαιο

γεννώντας πλάσμα θεϊκό, υπέροχο

δύο φορές στο φως

και μία στο σκοτάδι το βαθύ

που ίχνος ακτίνας δε θώρησε ποτέ.

Το δεύτερο μαύρο να ραφτεί

για να 'ναι ταιριασμένο

μ' όλη τη θλίψη της ψυχής

και του κορμιού του άδειου

που πέρασε, γεννήθηκε

για να πεθάνει πάλι.

Σ' ένα κρεβάτι νεκρικό

που θα ξαπλώνεις

δίχως κορμί που αγαπάς

και δίχως μαξιλάρι

και την τσιγγούνα μοίρα σου

να σε περιγελάει.