Η μορφή σου ξανά
την ψυχή μου τρυπά
κι η πηγή αναβλύζει.
Απ’ τα μάτια κυλά
και το σώμα διψά
μα τη στάχτη κερδίζει.
Είπα εδώ να κρυφτώ
σε φιλί δανεικό
να σωθώ, να ξεφύγω
μα σε ξένη αγκαλιά
η αγάπη θηλιά
με τυλίγει και σβήνω.
Ξέρω μάτια μου πως
με κοιτάς σαν εχθρός
και τις μνήμες τσακίζεις.
Μα η δικιά μου καρδιά
θα σου δίνει βουβά
την αγάπη που αξίζεις.
Ήρθε η ώρα να δω
πως σε ξένο ουρανό
δεν μπορώ να πετάξω.
Το κορμί μου νεκρό,
πονεμένο, γυρτό,
σ’ άλλα χέρια να κάψω.
Η δική σου φωνή
να φωνάζει «τρελή!»
αντηχεί στη σιωπή μου,
μα έτσι είμαι εγώ
κι αν αλλάξω δε ζω.
Τα πολλά, φυλακή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου