Ε ναι λοιπόν!
Ακόμα σ' αγαπώ.
Ακόμα αρκεί μία σου κίνηση,
μία σκέψη, για να διαλυθώ.
Να γίνω κομμάτια.
Ε ναι λοιπόν!
Ακόμα σε σκέφτομαι.
Ακόμα η μορφή σου ζωντανή στα μάτια μου
έρχεται και με βασανίζει.
Με σκοτώνει.
Ε ναι λοιπόν!
Ακόμα ακούω τη φωνή σου.
Ακόμα νιώθω το παγωμένο χάδι σου
να καίει το κορμί μου.
Παραλύω.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μη θυμάμαι.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην πενθώ.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Όλα τα χρόνια που θα αναπνέω
έναν αέρα χωρίς οξυγόνο.
Κι αν μου το επέτρεπες, θα στο 'λεγα.
Αν δε μου είχε απαγορευτεί η πρόσβαση.
Μια ακόμα φορά να τονώσω τον εγωισμό σου.
Να ξέρεις πως κέρδισες πάλι.
Με δυο τραγούδια με γονάτισες.
Το αγαπημένο σου παιχνίδι.
Οι ψυχές. Τα συναισθήματα.
Έτσι περνούν τις ώρες τους οι θεοί…
κι εγώ τόσο προβλέψιμη!
Τόσο ηλίθια προβλέψιμη!
Κουνάς το σκοινάκι και γυρίζω.
Κουνάς το σκοινάκι και δακρύζω.
Κουνάς το σκοινάκι και ματώνω.
Κουνάς το σκοινάκι και σκοτώνω.
Σε ικετεύω! Όχι άλλο!
Ναι! Θα σ’ αγαπώ για πάντα!
Ναι! Θα είμαι εκεί για σένα πάντα!
Ναι! Θα κάνω ό,τι μπορώ για να γελάς!
Κι ας μην το ξέρεις. Κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Άσε με στην αγκαλιά του!
Έχω τόση ανάγκη απ' την αγάπη του!
Ήταν πάντα εκεί για μένα.
Πριν μ' ακουμπήσει, πριν με φιλήσει.
Το κουράγιο μου στα δύσκολα.
Όταν θρηνούσα τη μητέρα μου,
όταν έχασα τον πατέρα μου,
όταν δεν ήξερα πού πάω.
Όταν σπάραζα για σένα.
Εκεί.
Εκεί που δεν ήσουν ποτέ.
Ούτε όταν κάναμε «παρέα».
Εκεί που δε θα ήσουν ποτέ.
Δεν άντεχες…
Να περνάμε καλά.
Ε ναι λοιπόν!
Θα αρκούσε η παρουσία σου.
Ένα βλέμμα, ένα χάδι, μία νύχτα.
Ό,τι ήθελες εσύ.
Παράνοια.
Όλα να τα διαλύσω.
Την ψυχή να σου χαρίσω
και τον άνθρωπο που με πονάει
σε μια στιγμή να τον σκοτώσω.
Για σένα.
Ε ναι λοιπόν!
Ακόμα σε θέλω.
Χωρίς λογική, χωρίς όρους, χωρίς όρια.
Δε θέλω να 'ρθεις.
Φοβάμαι.
Ε ναι λοιπόν!
Ακόμα φοβάμαι αυτή την αγάπη.
Δεν μπορώ να την ελέγξω.
Η δύναμή μου αδύναμη.
Μην ξανάρθεις.
Σ' αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου