Η αγάπη μου για σένα πρέπει να μεταλλαχτεί.
Ν' αποκτήσει παρουσία, δεύτερη μορφή.
Όσος πόθος έχω νιώσει να εξατμιστεί,
σα σταγόνα να επιστρέψει, ζεστασιά μες στην ψυχή.
Ό,τι κράτησες μακριά σου – η φροντίδα, η στοργή,
που με πνίξαν και με διώξαν μακριά ένα πρωί
να γυρίσουν να τα δώσω σ' άλλο σώμα που μπορεί
να τα πάρει και να δώσει άλλα τόσα γι' αμοιβή.
Ένα σώμα που τ' αξίζει, που το είναι μου ποθεί
και για μένανε το ξέρει πως αξίζει να χαθεί.
Γι' αυτό όλα μου τα δίνει, δίχως μια αναστολή
κι από μένανε ζητάει αγκαλιά και προσοχή.
Όσο ο χρόνος θα περνάει θα του δίνω πιο πολλά:
όσα ένιωσα για σένα κι είχα πάντα στην καρδιά.
Του αξίζουν όλα φως μου όπως τ' άξιζες κι εσύ
και πονάει που δε θέλεις μα θα μείνει μέχρι εκεί.
Η μορφή σου θα πετάξει, μες στο χρόνο θα χαθεί
και η σκέψη μου δε θα 'χει άλλο τύψεις για να ζει.
Τ' όνειρό μου θα το κάνω κι ας μην είσαι πια εκεί
και ας έχει άλλη εικόνα, άλλο θέμα και πλοκή.
Μόνη άλλο δεν αντέχω κι ένα χέρι που 'ναι εκεί
θα κρατήσω, θα το κάνω στίχο μα και προσευχή
και θα ζήσω πια μαζί του, αν το θέλει, μια ζωή.
Η αγάπη μου για σένα, δεν πεθαίνει. Τώρα ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου