ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ

Σβήνω τα χνάρια μου, δε θα με βρείτε.
Ό,τι κι αν είπα, θα το πάρω και θα φύγω.
Ό,τι κι αν έκανα, δεν εξηγείται
κι απ' την αλήθεια μου τη νύχτα ξετυλίγω.





Σβήνω τα φώτα μου, να δω πώς άρχισα.
Τα πιο καλά παιδιά πιστεύουν παραμύθια.
Γυρνάω στα πρώτα μου, σε κείνα που άφησα.
Βλέπω ένα όνειρο που κόβει σαν αλήθεια.


"Φρόνιμα κούκλα μου!" λέω στην ψυχή μου.
"Όλα θα γίνουν όπως τα 'χουμε σχεδιάσει.
Στο φως θα γίνεσαι ξανά δική μου
και στο σκοτάδι θα σε χάνω μες στα δάση."


Τους φόβους ξέμαθα, σε κύκλους κλείνομαι.
Δεμένο πάνω μου το ψέμα της ζωής μου.
Στα φώτα έμαθα σκιά να γίνομαι.
Ξένο καράβι μιας θάλασσας δικής μου.


Όμως το ψέμα μου τα βράδια λύνεται.
Παίρνει ζωή απ' τη ζωή, γίνεται αλήθεια.
Τι κι αν το αίμα μου κρασί δε γίνεται...
σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια.






Οδυσσέας Ιωάννου