ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ...

Με τη φωνή σου χόρεψα σε όλες τις χαρές μου. Αυτή ημέρευε την ψυχή μου όταν φουρτούνιαζε και γλύκαινε την πίκρα μου. Ακόμα και τώρα που πονώ βαθιά, η δικιά σου φωνή με αγκαλιάζει. Σήμερα έχασα έναν άνθρωπο δικό μου.

 

ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί.
Το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.
Τι να τις κάνω τις τιμές τους,
τα λόγια τα θεατρικά.
Μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.
Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ

Είναι μεσάνυχτα, ο Ρωτόκριτος συναντά την αγαπημένη του Αρετούσα στο παράθυρό της και με αναστεναγμούς της εξιστορεί την εξορία του από το βασιλιά πατέρα της.


Ερωτόκριτος
Τα 'μαθες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
ο Κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα.
Τέσσερεις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω,
κι αποκείς να ξενιτευτώ, πολλά μακριά να πηαίνω.
Και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου τον ξωρισμόν εκείνο;
Εσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Κερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κι εκεί 'ν' τα κόκκαλά μου.
Κατέχω το κι ο Κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύγει.
Κι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς στα θέλουν οι Γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.
Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
την ώρα π' αρραβωνιαστείς, να βαριαναστενάξεις
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,
ν' αναδακρυώσεις και να πεις: "Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου 'ταξα λησμόνησα, το 'θελες πλιο δεν είναι".
Κι όντε σ' αγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου
και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιά σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,
θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθει ν' αποθάνει.
Θυμήσου πως μ' επλήγωσες κι έχω θανάτου πόνον
κι ουδέ ν' απλώσω μου 'δωκες σκιάς το δακτυλίδι μόνον.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

...
"Όλα άρχισαν απλά, με ρουτίνα. Ο γιατρός Χουβενάλ Ουρμπίνο είχε γυρίσει στην κρεβατοκάμαρα, την εποχή που πλενόταν ακόμα χωρίς βοήθεια, κι είχε αρχίσει να ντύνεται χωρίς ν' ανάψει το φως. Εκείνη βρισκόταν, όπως συνήθως αυτήν την ώρα, στη ζεστή εμβρυϊκή της κατάσταση, κλειστά μάτια, απαλή αναπνοή κι εκείνο το μπράτσο σε κίνηση θρησκευτικού χορού πάνω στο κεφάλι. Αλλά ήταν μισοκοιμισμένη όπως πάντα κι εκείνος το ήξερε. Μετά από ένα παρατεταμένο σούσουρο των κολαρισμένων λινών ρούχων μες στο σκοτάδι, ο γιατρός Ουρμπίνο είπε μονολογώντας.
"Πάει μια εβδομάδα που πλένομαι χωρίς σαπούνι".

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Ακριβώς ένα χρόνο πριν έκατσες δίπλα μου.
Και γελούσες, και μ' ακουμπούσες.
Σήμερα, κρυμμένα σ' ένα παλιό βιβλίο
βρήκα μερικά χαρτιά με στίχους του Καβάφη.
Στίχους που 'λεγαν πόσο πολύ μοιάζουμε.

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

 

ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ

Ήτανε ρόδι το φιλί μου
βαθύ και ανοιγμένο,
μα χάρτινο τριαντάφυλλο
ήταν το στόμα σου.

Στο βάθος κάμπος χιονισμένος.

Τα χέρια μου ήταν σίδερα
γι' αμόνια
και το κορμί σου δύση
από ήχους καμπάνας του Εσπερινού.