Είναι μεσάνυχτα, ο Ρωτόκριτος συναντά την αγαπημένη του Αρετούσα στο παράθυρό της και με αναστεναγμούς της εξιστορεί την εξορία του από το βασιλιά πατέρα της.
Ερωτόκριτος
Τα 'μαθες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
ο Κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα.
Τέσσερεις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω,
κι αποκείς να ξενιτευτώ, πολλά μακριά να πηαίνω.
Και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου τον ξωρισμόν εκείνο;
Εσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Κερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κι εκεί 'ν' τα κόκκαλά μου.
Κατέχω το κι ο Κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύγει.
Κι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς στα θέλουν οι Γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.
Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
την ώρα π' αρραβωνιαστείς, να βαριαναστενάξεις
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,
ν' αναδακρυώσεις και να πεις: "Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου 'ταξα λησμόνησα, το 'θελες πλιο δεν είναι".
Κι όντε σ' αγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου
και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιά σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,
θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθει ν' αποθάνει.
Θυμήσου πως μ' επλήγωσες κι έχω θανάτου πόνον
κι ουδέ ν' απλώσω μου 'δωκες σκιάς το δακτυλίδι μόνον.
Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τα 'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.
Και πιάνε και τη σγουραφιάν που 'βρες στ' αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που 'λεγα κι οπού πολλά σου αρέσα',
και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα,
που μ' εξορίσανε ο-για σε πολλά μακριά στα ξένα.
Κι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε
και τα τραγούδια που 'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,
για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα,
πλιο σου να τ' αναθυμηθείς, μα να 'ν' λησμονημένα.
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
κι ο-γλήγορα μισεύγω σου κι εβγαίνω από τη Χώρα.
Κι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν κι ήσβησέ μου.
Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.
Κάλλια 'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.
Οι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν
κι έτοιας λογής οι Ερωτιές εκεί σ' εσγουραφίσαν
κι εις όποιον τόπον κι α' σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου',
πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.
Κι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,
χαιρετισμό να μου 'πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω."
Απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο
Βιτσέντζος Κορνάρος
Ερωτόκριτος
Τα 'μαθες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
ο Κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα.
Τέσσερεις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω,
κι αποκείς να ξενιτευτώ, πολλά μακριά να πηαίνω.
Και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου τον ξωρισμόν εκείνο;
Εσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Κερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κι εκεί 'ν' τα κόκκαλά μου.
Κατέχω το κι ο Κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύγει.
Κι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς στα θέλουν οι Γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.
Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
την ώρα π' αρραβωνιαστείς, να βαριαναστενάξεις
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,
ν' αναδακρυώσεις και να πεις: "Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου 'ταξα λησμόνησα, το 'θελες πλιο δεν είναι".
Κι όντε σ' αγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου
και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιά σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,
θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθει ν' αποθάνει.
Θυμήσου πως μ' επλήγωσες κι έχω θανάτου πόνον
κι ουδέ ν' απλώσω μου 'δωκες σκιάς το δακτυλίδι μόνον.
Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τα 'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.
Και πιάνε και τη σγουραφιάν που 'βρες στ' αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που 'λεγα κι οπού πολλά σου αρέσα',
και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα,
που μ' εξορίσανε ο-για σε πολλά μακριά στα ξένα.
Κι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε
και τα τραγούδια που 'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,
για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα,
πλιο σου να τ' αναθυμηθείς, μα να 'ν' λησμονημένα.
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
κι ο-γλήγορα μισεύγω σου κι εβγαίνω από τη Χώρα.
Κι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν κι ήσβησέ μου.
Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.
Κάλλια 'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.
Οι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν
κι έτοιας λογής οι Ερωτιές εκεί σ' εσγουραφίσαν
κι εις όποιον τόπον κι α' σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου',
πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.
Κι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,
χαιρετισμό να μου 'πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω."
Απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο
Βιτσέντζος Κορνάρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου