Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί.
Το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.
Τι να τις κάνω τις τιμές τους,
τα λόγια τα θεατρικά.
Μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.
Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασκήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ.
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα,
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά.
Στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά.
Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.
Να μ' αγαπάς.
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς.
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα,
η ανάγκη μου δεν σταματά.
Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα,
σαν τον αλήτη που γυρνά.
Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις.
Το παραμύθι να μου πεις.
Σα μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις,
σαν άσπρο φως να ξαναπείς.
Ανδρέας Θωμόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου