ΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ

Από σένανε θυμάμαι τ' όνομά σου το μικρό
και των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα
και των ματιών σου το χρώμα... πόσο ακόμα;;;

Από σένα μου 'χει μείνει τ' όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου... να η ποινή σου!
Δε συγκρατώ τη μορφή σου... να η ποινή σου!


Τ' όνομά σου το μικρό ξανά δε θα πω
μήπως και ξεχάσω να σ' αγαπώ.
Πόσο ακόμα να σ' αγαπώ δίχως σώμα;
Πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα;

Παλιά συρτάρια θα αδειάσω, ρούχα μου παλιά
και θα φορέσω κατακόκκινα φιλιά.
Πολύς ο χρόνος και ο πόνος μου χωρίς μορφή.
Αυτόν τον πόνο θα κρεμάσω στο καρφί.

Πόσο ακόμα να σ' αγαπώ δίχως σώμα;
Πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα;

Από σένα μου 'χει μείνει τ' όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου... να η ποινή σου!
Δε συγκρατώ τη μορφή σου... να η ποινή σου!



Μιχάλης Γκανάς