ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Ονόμαζε την αυτοκαταστροφή της χόμπυ, ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα σε δύο καταστάσεις: ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.

"Αυτό το ταξίδι ξέρω: να πεθαίνω και ν' ανασταίνομαι"

Έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να πεθάνει και να μη θέλει να ζήσει:

"Γιατί έζησα πάλι;"



Αν και πίστευε ότι οι αναγνώστες της ήταν αυτοί που θα την κρατούσαν στη ζωή και δε θα την άφηναν ν' αυτοκτονήσει, στο τέλος εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις της:

"Για δεν πεθαίνει ο θάνατος; Γιατί με τριγυρνάει ο δαίμονας; Απ' την πληγή γλίστρυσε μέσα μου και μ' αναγκάζει να πω: πώς έτσι απάνθρωπα θά 'ρθω να ξαναζήσω;"

Η επιθετικότητα ενάντια στον εαυτό της εξαπλωνόταν και στην ποίηση, δεν μπορούσε πια να γράψει, ακόμα και αυτή η τελευταία διέξοδος έμενε κλειστή για εκείνη:

"Γυρνάω, σπάω τα δάχτυλά μου ανάποδα.
Τα σπάω.
Ξανά.
Ξανά ακρωτηριασμός.
Ποτέ πια δε θα ξαναγράψω.
Τα χέρια μου γίνονται γάντζοι.
Μαρκαδόροι μεταλλικοί.
ΑΠΕΒΙΩΣΕ γράφω."

Ο ψυχίατρος Αθανάσιος Αλεξανδρίδης ανέφερε σ' ένα άρθρο για τη θεατρική συγγραφέα Sarah Kane ότι έγραφε μέχρι να πεθάνει και πέθανε, όπως όλοι οι ποιητές που επέλεξαν την αυτοκτονία όταν εξέπεσε η γραφή. Αυτό ισχύει και για τη Γώγου, για την οποία η σύνδεση ανάμεσα στη συγγραφή και στη ζωή υπήρξε πολύ έντονη κάνοντας την τέχνη της απόλυτα βιωματική. Ο θάνατός της τυπικά δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά ο δρόμος που έφτανε στο θάνατο ήταν καθαρά αυτοκαταστροφικός.



Αγάπη Βιργινία Σπυράτου
"Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου"