Τον τελευταίο καιρό έχω βαρεθεί όλους αυτούς τους αναλυτές – μπουρδολόγους που έχουν βαλθεί να μας πείσουν πως η κρίση είναι για το καλό μας: Θα μας φέρει πιο κοντά, θα μας κάνει πιο έξυπνους, πιο γενναιόδωρους, πιο όμορφους, και η ζωή μας ως διά μαγείας θα γεμίσει αγάπη, στοργή και προδέρμ!
Όσα δηλαδή πριν από λίγο καιρό μας έκαναν να ονειρευόμαστε πως θα τα πετύχουμε με την αγορά ενός άσχετου προϊόντος, τώρα μας λένε ότι θα τα αποκτήσουμε επειδή ακριβώς δε θα έχουμε τα χρήματα να αγοράσουμε τίποτα απολύτως!
Από πού βγάζουν αυτά τα συμπεράσματα; Υπάρχει μήπως κάποια στιγμή της ιστορίας που να τους επιβεβαιώνει; Από τα λιγοστά που ξέρω μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: σε περιόδους μεγάλης κρίσης, όπως λόγου χάρη κατά τη διάρκεια κάποιου πόλεμου, οι άνθρωποι δείχνουν πιο έντονα τον ήδη διαμορφωμένο τους χαρακτήρα. Αυτοί που επιβιώνουν σε όλες τις καταστάσεις τρώγοντας τις σάρκες ακόμα και της μάνας τους, γίνονται τοκογλύφοι, κυβερνώντες ή παρατρεχάμενοί τους και ζουν και βασιλεύουν. Οι υπόλοιποι ναι, φοβούνται. Φοβούνται γιατί το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους είναι στα χέρια των άλλων. Φοβούνται γιατί δεν ξέρουν αν θα έχουν μέλλον. Φοβούνται γιατί ξέρουν πως δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν «οι άλλοι».
Με λίγα λόγια, ο κάθε άνθρωπος έχει μια προσωπικότητα που δεν αλλάζει με το περιεχόμενο της τσέπης του. Η εξαθλίωση, η αφαίρεση του δικαιώματος να νιώθεις περήφανος, η αφαίρεση του δικαιώματος να νιώθεις αξιοπρεπής, η έλλειψη ελπίδας, δε σε κάνουν ούτε ουσιαστικότερο, ούτε ευτυχέστερο, ούτε κοινωνικότερο.
Την ευτυχία, την ηρεμία και την ισορροπία δε θα τη βρεις ούτε στο χρήμα αλλά ούτε και στην απουσία του.
Η αγάπη, η τρυφερότητα και η συμπόνια μπορούν να κάνουν τα πάντα λιγότερο επώδυνα. Μπορούν να σε κάνουν να αντέχεις και να βλέπεις την ομορφιά ακόμα και μέσα στα σκουπίδια. Όταν είσαι απ’ τους τυχερούς… Η εξαθλίωση όμως δεν μπορεί να σου δείξει την αγάπη, ούτε την ομορφιά της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου