ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Σαπίλα! Σαπίλα και ψέμα παντού!

Γιατί τόσο ψέμα;

Για να πάρουν αυτό που θέλουν – κι ας μην το θέλουν. Για να πάρουν ό,τι μπορούν, απ’ όπου μπορούν!

Χωρίς να τους νοιάζει ποιον πονάνε… Χωρίς να τους νοιάζει αν έτσι μένουν μόνοι… Γιατί κανένας δεν τους ξέρει… και δεν ξέρουν κανέναν.

Ένα τεράστιο κενό... 

Κενοί. Ψεύτικοι. Άδειοι.  Μόνοι. Σάπιοι.

Το στομάχι μου ανακατεύεται… και δεν ξέρω…

Είμαι χαζός που ακόμα ελπίζω; Είμαι ανόητος που ακόμα νιώθω; Είμαι τρελός που ακόμα πιστεύω; Που ακόμα αγαπάω; Που ακόμα πονάω; Που ακόμα ψάχνω;

Ψάχνω μια όαση, μια μικρή ακτίνα αλήθειας…

Κι ας μην τη βρω ποτέ…

Γιατί τελικά ξέρω τι είμαι

Είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ