Τηλεόραση... Ένα ξύλινο κουτί (πλαστικό στις μέρες μας) που διακοσμεί περισσότερα από ένα σημεία του σπιτιού μας και σύμφωνα με μια έρευνα που βρήκα στο διαδίκτυο, ξοδεύουμε 9 χρόνια από τη ζωή μας παρακολουθώντας αυτό το κουτί. Ίσως σε μερικούς να φαίνεται λίγος ο χρόνος εκτιμώντας ότι κάθε μέρα βλέπουμε τηλεόραση 1-2 ώρες κατά μέσο όρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι είναι πολύ... πάρα πολύ!
Από μικρή ηλικία κιόλας, οι γονείς μας βάζουν να βλέπουμε ‘παιδικά’, στερώντας μας τη χαρά του παιχνιδιού, συλλογικού ή ατομικού, το οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε αντί να καθόμαστε μπροστά από μια τηλεόραση. Τα ‘παιδικά’ αυτά δρουν στον εύπλαστο ψυχολογικό κόσμο ενός μικρού παιδιού και αρχίζουν οι πρώτες καταναλωτικές συνήθειες τύπου (πάρε μου αυτό το παιχνίδι, θέλω και εκείνη την κούκλα κλπ). Γιατί;
Το παιδί μεγαλώνει κάτω από ένα καθεστώς... επιβαλλόμενης εκπομπής αναγκών που καλεί να ανταποκριθεί εκτάκτως αλλιώς θα περάσει η τρέχουσα μόδα. Σαν έφηβος αν έχει την κατάλληλη συνείδηση θα βλέπει λιγότερη τηλεόραση. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα βλέπει τις αγαπημένες του σειρές και δήθεν ψυχαγωγικές εκπομπές αποτελώντας ο ίδιος ένα ακόμα λιθαράκι του τεράστιου τοίχου που μας χωρίζει από την πραγματικότητα και μας κρατάει δέσμιους στην εικονική πραγματικότητα.
Στη συνέχεια της ζωής του, ως ενήλικας, βλέπει την λιγότερη τηλεόραση. Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο, αν και φυσιολογικό, γιατί δίνονται άλλες προτεραιότητες στη ζωή του. Βόλτες, ταξίδια είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ζωή. Όταν σταματήσουμε να τα κάνουμε, τότε αρχίζει η παρακμή μας.
Στα γεράματα του, θα είναι σπίτι με τον/την σύντροφό του και μετά το παιχνίδι με τα εγγόνια του, θα κάτσει να δει τις ειδήσεις των 8. Τι ‘ωραία’ εικόνα. Είναι η ηλικία ισοπέδωσης της πνευματικότητας η οποία ισοπέδωση είχε αρχίσει σταδιακά μερικά χρόνια πριν (θυμάστε τότε με τα ‘παιδικά’;)
Όλες οι καταστροφές, πόλεμοι και γενικότερα όλες οι ειδήσεις που βλέπαμε στην τηλεόραση σε συνδυασμό με τις δισεκατομμύρια άχρηστες πληροφορίες που μας βομβάρδισαν ανελέητα και μας κράτησαν σαν ανεγκέφαλα δίποδα χωρίς συνείδηση και βούληση μπροστά από ένα άψυχο κουτί. Νομίζουμε ότι έχουμε το δικαίωμα της επιλογής μόνο και μόνο επειδή κρατάμε ένα τηλεκοντρόλ. Η μόνη επιλογή που έχουμε είναι πώς και με ποιόν τρόπο θα καταστρέψουμε τον εγκέφαλό μας. Και όταν γίνει διακοπή ρεύματος, θα περιφερόμαστε άσκοπα στο σπίτι και δεν θα ξέρουμε τι να πούμε σαν οικογένεια γιατί δεν θα έχουμε να σχολιάσουμε και να κρίνουμε κάτι.
Στο τέλος συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει 9 χρόνια από τη ζωή μας για να ευχαριστήσουμε άλλους. Τόσα χρόνια χαμένα και έχουμε ανταλλάξει ανεκτίμητα αγαθά όπως ο ήλιος, η οικογένεια και οι φίλοι μας έναντι ενός αντικειμένου ευτελής αξίας για τις μέρες μας. Μαχόμαστε μια ζωή για να έχουμε την ελευθερία μας και να παινευόμαστε ότι είμαστε ανεξάρτητοι. Πρέπει να πέσει το ρεύμα για να δείτε ότι αυτά είναι μόνο λόγια;
γράφει: Αλέξανδρος Παπάζογλου foititikospalmos
Πηγή: http://manier-manier.blogspot.com/2010/12/blog-post_21.html#ixzz18lJO7kvI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου