Τελικά τι είναι έρωτας; Ολοκλήρωση ή ανασφάλεια; Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις τόσο πολύ να είσαι μ’ έναν άνθρωπο και να νιώθεις ότι πεθαίνεις όταν είναι μακριά σου; Υπάρχει κάτι μαγικό ή είναι όλα στο μυαλό μας; Υπάρχει ο έρωτας ή είναι απλά μια ανάγκη που έχουμε να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου;...
…«Μου φαίνεται, όμως, ότι οι άνθρωποι δε νιώθουν τη δύναμη του έρωτα. Γιατί αν την ένιωθαν, θα του είχαν κάνει μεγάλους ναούς και βωμούς και θα του πρόσφεραν μεγάλες θυσίες, επειδή ο Έρωτας αγαπά τους ανθρώπους πιο πολύ απ’ όλους τους θεούς.»
…«Όταν μάλιστα ο ένας ή ο άλλος, βρουν κατά τύχη το απόλυτα δικό τους άλλο μισό, νιώθουν τόσο εκπληκτική φιλία και οικειότητα και έρωτα, που δε θα ήθελαν να χωρίσουν ούτε στιγμή. Αυτοί είναι που περνούν όλη τη ζωή τους μαζί και ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι ζητά ο ένας από τον άλλο. Ούτε θα πρέπει όμως να φανταστεί κάποιος ότι η αιτία που χαίρονται είναι η αφροδισιακή συνουσία. Αλλά είναι φανερό πως κάτι άλλο ζητά η ψυχή του καθενός, που δεν μπορεί να το εκφράσει, αλλά διαισθάνεται αυτό που θέλει και το αφήνει να εννοηθεί.
Αν ερχόταν λοιπόν ο Ήφαιστος, τη στιγμή που είναι ξαπλωμένοι και τους ρωτούσε: «Μήπως θέλετε να σας ενώσω σε ένα, ώστε να μη χωρίζεται ο ένας από τον άλλο ούτε μέρα ούτε νύχτα; Και όταν πεθάνετε να πάτε στον Άδη από κοινού, σαν ένας αντί δύο; Σκεφθείτε αν σας είναι αρκετό να πετύχετε μόνο αυτό.» Όλοι ξέρουμε, ότι κανένας δε θα αρνηθεί, ούτε θα δείξει ότι σκέφτεται κάτι άλλο αν ακούσει αυτά τα λόγια, αλλά θα νομίσει ότι ακούει αυτό που από παλιά επιθυμούσε, να συγχωνευθεί δηλαδή με τον αγαπημένο του και από δύο να γίνουν ένα, εξαιτίας της αρχικής τους φύσης.
Σ’ αυτή την επιθυμία και την επιδίωξη του ολόκληρου, δόθηκε το όνομα Έρωτας.»
…«ο Έρωτας φτιάχνει τη «φωλιά» του στα ήθη και στις ψυχές των θεών και των ανθρώπων. Και όχι σε όλες τις ψυχές, γιατί αν συναντήσει κάποια ψυχή με σκληρά ήθη, την αφήνει και φεύγει, ενώ κατοικεί σ’ αυτές που είναι ευαίσθητες.»
…«επειδή ο Έρωτας είναι γιος του Πόρου και της Πενίας, πρόσεξε ποια είναι η τύχη του: πρώτον μεν είναι πάντοτε φτωχός και απέχει πολύ από το να είναι τρυφερός και ωραίος, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά είναι σκληρός και βρώμικος και ανυπόδητος και δίχως σπίτι, πάντα κυλιέται σε πάτωμα δίχως στρωσίδια και κοιμάται στην ύπαιθρο, στις πόρτες των σπιτιών και μέσα στους δρόμους, συγκάτοικος πάντα με τη φτώχεια, γιατί έχει τη φύση της μητέρας του. Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του, αποβλέπει στα καλά και στα αγαθά, επειδή είναι γενναίος και λεβέντης και ορμητικός, φοβερός κυνηγός, πάντα σκαρώνει κάποια τεχνάσματα, επιθυμεί τη γνώση και είναι επινοητικός, φιλοσοφεί σ’ όλη του τη ζωή, φοβερός γόης και μάγος και σοφιστής. Και από τη φύση του ούτε αθάνατος είναι ούτε θνητός, αλλά την ίδια μέρα άλλοτε ακμάζει και ζει, όταν πετύχει το στόχο του, άλλοτε πεθαίνει. Και πάλι όμως ξαναζεί, εξαιτίας της φύσης του πατέρα του, αλλά πάντα χάνει αυτό που έχει κερδίσει.»
Αποσπάσματα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα
Μετάφραση: Γεώργιος Ι. Τσαΐνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου