ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Μετά το φως, το σκοτάδι...

τόσο σκληρό να μην μπορείς να δεις μέσα σ' αυτό όπως πριν...

τόσο κουραστικό να ξέρεις πως και να σηκωθείς θα χτυπήσεις...

δε θέλεις να σηκωθείς...

δεν έχει νόημα...

όπου κι αν πας το σκοτάδι θα σ' ακολουθεί...

για πάντα...

το ξέρεις…

θα ζεις μέσα του με την ανάμνηση του ήλιου...

και θα γίνεται πιο σκληρό όταν θα θυμάσαι το άγγιγμα της ακτίνας στο κορμί σου...

στο κορμί που θα μείνει να τρέμει...

απ' το φόβο και το κρύο...

πόσο μπορείς να ζήσεις με τις αναμνήσεις;

τι νόημα έχει αυτή η κενή ζωή;

πόνος και κρύο...

απ' τον πόνο μπορείς να γλιτώσεις...

να ξεφύγεις...

να λυτρωθείς...

και να μείνεις με την παγωνιά...

τη μαύρη παγωνιά του σκότους...

αιώνιος σύντροφος...

αιώνια λύτρωση...

αιώνια ηρεμία...