Δε μου το βγάζεις απ' το μυαλό πως ο Οδυσσέας μόλις τελείωσε ο πόλεμος γύρισε κατευθείαν από την Τροία στην Ιθάκη. Κάπου εκεί, δυο τρία στενάκια απ' το παλάτι του ήταν η περιπλάνησή του.
Εκεί γνώρισε την Κίρκη, εκεί τις Σειρήνες, και λίγο παραδίπλα το ζεύγος Σκύλλας και Χάρυβδης...
Βλέπεις στις αποσκευές του φεύγοντας είχε πάρει μια γενναία δόση αυτοπεποίθησης. Τόση που έφτανε στα όρια της αλαζονείας. Ήταν ο αναμφισβήτητος ήρωας... σ' αυτόν όφειλαν τη νίκη! Ποιος άντρας όταν νιώθει έτσι επιστρέφει στην πιστή και όμορφη γυναικούλα του; Ποιος δε θέλει να δοκιμάσει πόσα (και πόσες) ακόμα μπορεί να κατακτήσει; ΚΑΝΕΙΣ! Ποιος όμως δεν έχει και την αγωνία μήπως αν το πολυγλεντήσει βρει την πόρτα του παλατιού κλειστή; ΟΛΟΙ!
Ο πολυμήχανος Οδυσσέας λοιπόν, βρήκε τη λύση: γλεντούσε άνετα και χωρίς κρεβατομουρμούρα, κάτω απ' τη μύτη της γλυκιάς του Πηνελόπης. Έτσι είχε τον πλήρη έλεγχο: όσο έβλεπε πως τον περίμενε πιστή, αυτός συνέχιζε την Dolce Vita! Μόλις όμως ήρθαν τα σκούρα και το σύμβολο της αιώνιας πίστης δέχτηκε να παντρευτεί κάποιον μνηστήρα... τσουπ! Εμφανίστηκε! Τυχαίο; - Δε νομίζω!!!
Η Πηνελόπη δεν του μίλησε ποτέ. Είχε κάνει την επιλογή της. Θα ζούσε τη δική της Οδύσσεια. Δε θα 'κανε τίποτε άλλο απ' το να περιμένει. Να περιμένει ένα χάδι, μια αγκαλιά, ίσως στα πιο τρελά της όνειρα και μια αναγνώριση... λίγη αγάπη.
Φροντίζοντας το παιδί τους, τον πατέρα του και τα κοινά τους υπάρχοντα θα ένιωθε λίγο πιο κοντά του... χωρίς να γίνει ποτέ "ήρωας" όπως εκείνος... και όλα αυτά γιατί; Μα γιατί πολύ απλά ΕΚΕΙΝΟΣ ήταν ο άντρας της! Ο μόνος που ήθελε να έχει δίπλα της.
Όλοι οι άλλοι μπροστά του φάνταζαν τόσο λίγοι… κανένας δεν ήταν τόσο όμορφος. Κανένας δεν ήταν τόσο έξυπνος. Κανένας δεν είχε το άγγιγμά του, τη φωνή του, το βλέμμα του…
γιατί κανένας δεν ήταν ο Οδυσσέας της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου