Ένα τρένο που φεύγει...
πάνω σε ράγες τρέχει.
Σίγουρη διαδρομή.
Ένα άδειο βαγόνι.
Παγωνιά και σεντόνι.
Με ξεχάσαν εκεί
και να βγω πια δε θέλω.
Παγωνιά όπου μένω.
Πιο καλά στη σιωπή.
Ας γινόταν θεέ μου
να μη φύγω ποτέ μου!
Να 'μαι πάντα εκεί!
Στη ζεστή αγκαλιά του,
στ' απαλό άγγιγμά του,
στη δικιά του ζωή.
Πώς μπορεί να μη βλέπει;
Πώς μπορεί και αντέχει
ξένο στα χείλη φιλί;
Να 'μουν φως μου φεγγάρι,
να με δεις στο σκοτάδι
και να θυμηθείς!
Την αγάπη που σου 'χω
να τη νιώσεις σα ρούχο
που απόψε φορείς.
Άφησέ με για λίγο,
να σ' αγγίξω πριν φύγω
και μετά ας κρυφτείς.
Βγάλε αν θες την καρδιά μου
- πια δεν είναι δικιά μου -
πώς χτυπάει να δεις.
Τρία γράμματα πάνω,
χαραγμένα με πάγο,
αλλά μη φοβηθείς!
Πάρτην! Είναι δικιά σου!
Θα ξαπλώνει κοντά σου
ν' ακουμπά την καρδιά σου
για να μένει ζεστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου