ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ

Σαν το ψαράκι πάνω - κάτω
μέσα στην γυάλα μου γυρνώ,
ξαπλώνω ανάσκελα στον πάτο
και κοιτάζω τον αφρό.

"Πώς μένουν όλα ίδια κι όμοια
κάθε μέρα που περνά;
Ας γίνει κάτι να ταράξει
της ζωής μου τα νερά!"

Έτσι ευχόμουνα την ώρα
που μπήκες στη ζωή μου εσύ.
Γάτος με πέταλα και φόρα.
Μια ζωντανή καταστροφή!

Είσαι το μάτι του κυκλώνα
και φταις που φτάσαμε ως εδώ.
Στο λέω μα τον Ποσειδώνα
δε θέλω να σε ξαναδώ!

Σαν το ψαράκι πάνω - κάτω
μέσα στην γυάλα μου γυρνώ,
πίνω μια θάλασσα άσπρο πάτο,
κλαίω έναν ωκεανό!

Πώς έγινε να σ' αγαπήσω;
Να ναυαγήσω στ' ανοιχτά;
Ας γίνει κάτι να γυρίσω
στα ρηχά μου τα νερά!

Αν βγω απ' αυτή την τρικυμία
σώα και δίχως αμυχή,
δεν ξανακάνω πια καμία
παρακινδυνευμένη ευχή!

Θα 'θελα να 'μουνα γοργόνα,
μα ένα ψαράκι είμαι μικρό
κι ορκίζομαι στον Ποσειδώνα:
δε θα ξαναερωτευτώ!

Δε θα ξαναερωτευτώ!

Νάμα