Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός,

μεγάλη κι η σκιά του.
Απλώνει ρίζες στην ψυχή,

στο σώμα τα κλαδιά του.
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί

φτερούγα στον αέρα,
το δέντρο γίνεται γιορτή

και φτερουγίζει η μέρα!

Πόσες φορές να σου το πω,

πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά

ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά,

όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες στη σιγαλιά

του κόσμου όλο το αίμα:

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πώς σου μοιάζει!

Πώς σου μοιάζει!
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει...

με τρομάζει!

Χαμένοι μοιάζουμε λοιπόν,

στο γύρο του θανάτου,
στην παγωνιά του οριστικού,

στον τρόμο του αοράτου.
Μα οριστικά θα 'χεις χαθεί,

μονάχα αν το διαλέξεις!
Όπως διαλέγει η μουσική

τα λόγια και τις λέξεις.


Αλκίνοος Ιωαννίδης