ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Έβρεχε κείνο το βράδυ.
Έβρεχε.
Ανέβηκα τα σκαλιά.
Κανείς στην κάμαρα.
Έβρεχε.
Έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα.
Έβρεχε.

ΑΠΟΥΣΙΑ

Γυρίζω σπίτι μοναχός άλλη μια νύχτα.
Μια καληνύχτα σου γυρεύω ο φτωχός.
Ξεθεωμένος από ψέματα, παζάρια και καπνούς,
όλα τ' αδέσποτα ρωτώ μήπως σε είδαν.
Πού να σε βρω;

ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου.
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια.
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου,
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια.

ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον.
Στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε.
Αφού η ιστορία σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε!

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα.
Τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα.
Ξημέρωσε πάλι...

Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω.
Για λίγο νεκρός... χαμένος για λίγο.
Ξημέρωσε πάλι...

ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ...

Νόμιζα πως μ' έπιασε ότι χειρότερο απεχθάνομαι.
Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό.
Ήθελα απλά να πειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου.
Έγινα απαίσιος, απαίσιος, πιο απαίσιος απ' ότι ήσουν κάποτε εσύ.
Ήθελα να σε κάνω να ξεκολλήσεις.
Ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.
Αυτό το σπίτι με πειράζει. κι ότι περιέχει.

ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ' τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ.
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος.
Σαν το ξεχασμένο στάχυ,
άνθρωποι μονάχοι.

ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ

Έχω ανάγκη μια σου λέξη,
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες,
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες.
Έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα.
Απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα.

ΤΑ BLUES ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

Απόψε τόσο μόνος να 'μαι
κι συ να λείπεις μακριά.
Σα να 'ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου 'πες έχε γεια.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ;

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω;
Τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή.
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σα βροχή που στέγνωσε, το ξέρω.
Νεροποντή που περιμένω μια ζωή.
Γιατί δεν έρχεσαι;

ΤΟ ΓΑΛΑ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

... Ήθελα να φεύγω, να βγαίνω. Αλλά και πού να πας έξω. Ποιοι να σε κάνουν παρέα άμα δεν είσαι δικός τους; Όμως και τους δικούς μας δεν τους ήθελα. Δε γούσταρα το φοβισμένο αγρίμι που έπαιζε στο μάτι τους, δεν ήθελα να 'μαι έτσι κι εγώ. Γύρναγα λοιπόν μόνος μου, σαν το σκυλί εδώ κι εκεί, κάνα σινεμά, κάνα ουφάδικο... Σκατά.

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο.
Μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό,
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο.

ΒΥΘΟΣ

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω.
Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις.
Αγάπη μου, πώς θα μ' αντέξεις;
Είμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό.

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ

Μη μου μιλάς για κόλαση.
Την έχω ζήσει όλη.
Μη μου μιλάς για ουρανούς,
για θείο περιβόλι.

ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ

Σ' έχω ώρες ώρες, μα το Θεό,
τόσο πολλή ανάγκη,
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη.

ΤΥΦΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Είσαι εκείνη που έψαχνα,
που χρόνια λαχταρούσα.
Στην αγκαλιά σου θα 'θελα
για πάντοτε να ζούσα.

ΜΩΡΟ

Ένα μωρό - μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου.
Τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου.

Μέρα νύχτα κλαίει,
δε με θες μου λέει,
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό.
Λούζει τα μαλλιά μου,
πλένει τα φιλιά μου,
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό.

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΩ

Μου λέγανε καλό παιδί να γίνω.
Δικαίωμα κανένα να μη δίνω
κι αν μ' ενοχλούνε διάφορα
να τα περνώ αδιάφορα.
Σε όλα τα παράλογα τα μάτια μου να κλείνω.

ΕΥΤΥΧΙΑ

Πόσο ωραία η ζωή όταν μπορείς να βλέπεις
το φως του ήλιου το πρωί,
και μια σταγόνα από βροχή
καθώς γλυστρά στο φύλλο.

Πόσο ωραία η ζωή όταν μπορείς να νιώθεις
το σφίξιμο και τη φωτιά,
τη μουσική μες στην καρδιά,
σ' ενός φιλιού το δάκρυ.

ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Τα κορμιά και τα μαχαίρια
κάποτε αλλάζουν χέρια.
Τα σημάδια τους αφήνουν,
που πονάνε και δε σβήνουν.

ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Το μηδέν θα κάνω κύκλο
κι εκεί μέσα θα χορεύω
κι ας μην ξέρω πού πηγαίνω
κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.

Τη ζωή μου μηδενίζω
πάει να πει πως ξαναρχίζω!
Τη ζωή μου μηδενίζω.
Πίσω δεν ξαναγυρίζω!!!

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
Άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα,
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι.
Ένα παιδί.
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι.
Ένα παιδί.

ΑΝ...

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου

όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουν χαμένα

και σ΄ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου

όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει

κι αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου

κι αν οι άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα

κι αν σε μισούν εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά.
Τα χρόνια μου είχαν ρίζες,
ήταν δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες στην πέτρα.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΙΣ

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή, κανείς δε θα με περιμένει.
Οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη.
Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι.
Αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή.

ΑΠΟΓΡΑΦΗ 2011

Σήμερα ξεκινά η απογραφή πληθυσμού της χώρας και θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Μαΐου. Η απογραφή του 2011 έχει σύνθημα «Να είστε εκεί», επειδή οι περισσότεροι Έλληνες χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους, με αποτέλεσμα να τους βροντάς τα κουδούνια και να κρύβονται.
Επειδή υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί πολίτες να φοβούνται να ανοίξουν την πόρτα - για να μην μπουκάρει ο ιδιοκτήτης που θα θέλει τα νοίκια ή ο διαχειριστής που θα ζητάει τα κοινόχρηστα των τελευταίων δέκα μηνών -, οι απογραφείς θα είναι ντυμένοι κολομπίνες και θα τραγουδάνε - για σύνθημα - τον ύμνο του ΕΛΑΣ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Η ώρα ήρθε.
Πόλη ξένη εξ' αρχής.
Δεν έχει νόημα να προσπαθείς για κάτι που σε διώχνει.
Μόσχευμα ασύμβατο... πώς να κρατηθεί;
Αγώνας δίχως νόημα.
Πείσμα χωρίς εγωισμό και με πολλή αγάπη.
Λαβώματα απ' άλλους, γι' άλλους, κι από δικό σου χέρι.
Πόσα ν' αντέξει ένα κορμί χωρίς να γύρει ούτε στιγμή.
Ποτέ μπροστά σε άλλους.
Και τώρα πάλι θα ντυθεί να κρύψει τα σημάδια
θα φορτωθεί τα λάθη του και θα γυρίσει πίσω.

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ!

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ.
Στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό,
που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ,
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω!

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο.

Κι εσύ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε,
φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι,
γιατί χανόμαστε!

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ' ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Καληνύχτα αγάπη μου!
Σήμερα ξαγρύπνησα όπως παλιά...
σα να περίμενα με σφιγμένο το στομάχι μια σου λέξη...
ένα δείγμα σκέψης...
Ίσως να περίμενα απλά για να σου πω μια καληνύχτα.

ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΘΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ

Ο έρωτας είναι γνώση.
Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.
Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου.
Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.
Και το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του.
Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό.
Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.
Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…

ΜΑΚΡΙΑ!!!

Παρατήστε με όλες σας!
Δεν ξέρετε!
Δεν τον γνωρίσατε ποτέ!
Δε νιώσατε τη ζεστασιά του.
Είναι μόνο δικός μου!
Μόνο εγώ ξέρω!
Εγώ μόνο φταίω!
Εγώ είδα.
Ένιωσα....

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΧΩ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθώ

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

BROKEN

Προσπάθησε να κοιμηθεί αλλά ήταν αδύνατον. Η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα. Στις 12 είχε γίνει η κηδεία της μητέρας του. Έναν ακριβώς χρόνο μετά από το θάνατο του πατέρα του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άναψε τσιγάρο. Και δεύτερο. Και τρίτο.
Το σπίτι δεν τον χωρούσε. Έπρεπε να βγει έξω οπωσδήποτε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ήταν αξύριστος και τα μαλλιά του ανακατωμένα. Φόρεσε ό,τι βρήκε μπροστά του, χτενίστηκε και βγήκε έξω. Η σκύλα έκλαιγε πίσω από την κλειστή πόρτα, για να την πάρει μαζί του. «Συγγνώμη, κούκλα μου» της είπε και μετά την μάλωσε για να σταματήσει.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Μια αγάπη δίχως όρους.
Μια αγάπη που δε ζητά. Που μόνο δίνει.
Η Κίρκη και η Πηνελόπη.
Υπάρξεις όσο θέλησε αυτός.

Ζωή για μια στιγμή.
Ένα άγγιγμα, μια λέξη, ένα βλέμμα...
μια ψευδαίσθηση, μια αλήθεια,
πολύ ψέμα!

Σ' ΑΓΑΠΩ... ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ!

Με κοιτάς μες στα μάτια,
μα ποτέ σου δεν είδες
τα σβησμένα μου φώτα,
τις χαμένες μου ελπίδες.

Το μηδέν του Σαββάτου,
της αυγής το γαμώτο,
με κοιτάς και σωπαίνεις
κι η σιωπή κάνει κρότο.

ΖΩΗ ΚΛΕΜΜΕΝΗ

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.

ΠΕΤΑΞΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Όποιες διαφορές ή άλλα προβλήματα και να αντιμετώπιζε το ζευγάρι, ήταν τουλάχιστον απάνθρωπη η συμπεριφορά του άντρα που πέταξε την έγκυο γυναίκα του έξω από το αυτοκίνητό του μέσα στη νύχτα στην Εγνατία οδό στο τμήμα μεταξύ Κομοτηνής και Ξάνθης. Δεκάδες περαστικοί οδηγοί παραξενεύτηκαν βλέποντας μια γυναίκα με την κοιλιά "ως το στόμα" να κάνει ωτοστόπ...

ΙΣΩΣ...

Οι δρόμοι δεν τον πήγαν πουθενά.
Παράξενες τον δέρνανε απόψεις.
Η μάνα του καμάρωνε κρυφά:
"Εσύ μια μέρα γιε μου, θα προκόψεις!"

Μια νύχτα που κοιμήθηκε βαριά,
τον είδανε στον ύπνο του να κλαίει.
Σκυφτός σαν να 'χε φάει μαχαιριά
τον άκουσαν οι φίλοι του να λέει: