ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα.
Τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα.
Ξημέρωσε πάλι...

Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω.
Για λίγο νεκρός... χαμένος για λίγο.
Ξημέρωσε πάλι...





Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο,
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο.
Μην ξημερώνεις ουρανέ!

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει:
"Όνειρο ήτανε... όνειρο ήτανε..."

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει.
Θα 'μαι κοντά σου...

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου.
Εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς την ψυχή μου
με τα φτερά σου.

Μα το πρωί χάνεσαι, φεύγεις.
Ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις.
Μην ξημερώνεις ουρανέ!

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό σου να λέει:
"όνειρο ήτανε... όνειρο ήτανε..."


Αλκίνοος Ιωαννίδης