ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο.
Μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό,
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο.



Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει,
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν' αγαπώ ό,τι δικό σου με πληγώνει.

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε,
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι.
Να με ξεχνάς και να με σβήνεις, το ανέχομαι.
Δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι.
Μόνο δέχομαι.

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη.
Αφού το αύριο δε θέλει να σε δω,
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει.

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ό,τι βλέπω είναι μικρό.
Μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει.



Θάνος Παπανικολάου