ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου.
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια.
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου,
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια.



Να κοιμηθώ στο πάτωμα,
να κλείσω και τα μάτια...
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια.

Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο.
Κι αυτό που κάνω ποιος σου το 'πε αδυναμία;
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία.





Λίνα Νικολακοπούλου