Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Μια αγάπη δίχως όρους.
Μια αγάπη που δε ζητά. Που μόνο δίνει.
Η Κίρκη και η Πηνελόπη.
Υπάρξεις όσο θέλησε αυτός.

Ζωή για μια στιγμή.
Ένα άγγιγμα, μια λέξη, ένα βλέμμα...
μια ψευδαίσθηση, μια αλήθεια,
πολύ ψέμα!


Μα η βουβή αγάπη δε νικά
το χαδιάρικο των αυτιών τραγούδι.
Και κάπου στη διαδρομή της
χάνεσαι στα όμορφα πρόσωπα και λόγια.

Δε βλέπεις το σώμα, μόνο ακούς.
Χαϊδεύουν τ' αυτιά με το στόμα
και κατασπαράζουν την ψυχή
με τα γαμψά τους νύχια.

Δεν μπορώ να πολεμήσω.
Δεν έχω σώμα αρπακτικού
και μια φωνή αληθινά παράφωνη,
ανίκανη για χάδια.

Κίρκη, Πηνελόπη...
όχι όμως Σειρήνα. Δεν μπορώ.
Χαϊδεύω με τα χέρια
κι όταν πονάει η ψυχή, ματώνει το στόμα.

Και σε βλέπω εκεί, σαν εφιάλτη.
Ακούω το τραγούδι τους και θα 'θελα να μπορώ κι εγώ.
Μα η φωνή δε βγαίνει.
Και σε βλέπω να απομακρύνεσαι, να χάνεσαι...

Κι εγώ σιωπώ. Και λιώνω... και χάνομαι...
που δεν μπορώ να γίνω αυτό που θες.
Που δεν μπορώ να νικήσω τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη
που μεταμορφωμένες σε Σειρήνες σ' έχουν πλανέψει.

Κι εσύ που αξίζεις ν' αγαπηθείς όσο κανείς,
θα μένεις εκεί που δε θα μπορεί κανείς να πλησιάσει.
Ψεύτικα λόγια στα τραγούδια τους ν' ακούς
και χέρι αληθινό να μην αφήνουν να σ' αγγίξει.