ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΜΟΥ

Πόσο έχω κουραστεί να σου μιλάω έτσι!
Πάντα έτσι.
Ακόμα κι όταν σου 'κανα παρέα...

δεν ξέρω αν θα τολμούσα

να σου τα πω ποτέ κανονικά.

Πόσο θα το 'θελα όμως!

Μόνο να μη με κοιτάς!
Να με κρατάς αγκαλιά στο κρεβάτι και να σου μιλάω...
χωρίς να βλέπω το βλέμμα σου.
Χωρίς να βλέπω το θυμό σου.
Ευτυχώς μπορώ και σου μιλάω από δω
χωρίς κανένας να το ξέρει.
Χωρίς να σ' ενοχλώ,
χωρίς να σ' εξοργίζω...
τι θα 'κανα θεέ μου αλλιώς;
Πώς θα μπορούσα ν' αναπνέω;
Φοβάμαι πως δε θα σταματήσω ποτέ να σου μιλάω...
Δεν ξέρω καν αν θέλω...
Αν θέλω να ξεχάσω...
Αν ξεχάσω θα εξαφανιστείς...
Σα να μην ήσουν ποτέ.
Σα μια ταινία που σου άφησε μια γλυκιά γεύση
αλλά δεν τη θυμάσαι πια...
σα να μην την είδες.
Δε γίνεται αγάπη μου.

Η μορφή σου είναι μέσα μου

από τότε που την είδα...
πριν μ' αγγίξεις, πριν με δεις...
πώς να ξεχάσω τώρα;
Και η ψυχή σου πιο παλιά...

δεν ξέρω από πότε.

Η μόνη μου παρηγοριά.
Να ξέρω πως υπάρχεις

κι ας είσαι τόσο μακριά...

παρέα κάποιας άλλης.