ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΘΕΟ

Πάνω σου η γη ξυπνάει...
ήλιος μπαίνει από παντού.
Κάθομαι και σε κοιτάζω
- μη με φοβάσαι!

Είσαι ακόμα από τον ύπνο.
Τ' όνειρο έχει εξατμιστεί.
Μάρτιο θυμίζεις!

Πώς να σε προβλέψω;

'Ενα απ΄ όλα τα βιβλία
που έχω μέσα μου βαθιά,
του έρωτα φεγγάρια

μαύρα το φωτίζουν.

Τίποτα δεν έχει μείνει
κι όμως όλα είναι εδώ...
άφησέ με να αγγίξω

τα μαλλιά σου!

Τον ίδιο το Θεό

να είχα απέναντί μου,
σου λέω προτιμώ

στην κόλαση μαζί σου!

Άφωνη η ζωή ρωτάει:
"Τόση ομορφιά από πού;"
Βρέχει ο ουρανός ρουμπίνια

κι απαντάει:

"Μόνο η αγάπη ξέρει!"

Τώρα έμαθα κι εγώ
πόσο ανάγκη έχω

από την αγκαλιά σου!

Τίποτ' άλλο εκτός

από εσένα στο φως!
Τίποτ' άλλο που να

με σκοτώνει γλυκά...

Γιώργος Παρώδης