ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ

Καλή παρέα, μουσική...

έρωτας!
Καινούριος, όμορφος έρωτας!
Πρώτο φιλί!
Η μουσική ομορφαίνει...
Πόσο κρατάει ένα φιλί;
Χρόνια! Πολλά χρόνια!
Κι εμείς στροβιλιζόμαστε στη μουσική...
με μάτια κλειστά βλέπω το φως...
το φιλί συνεχίζεται...
η μουσική δυναμώνει...
η παρέα χάνεται.

Είμαστε μόνοι μας στη γη.

Μόνοι στο σύμπαν!

Αιωρούμαστε στο φως!

Το φιλί τελειώνει.

Απομακρυνόμαστε.

Η γλώσσα σου στο στόμα μου

μικρά, μεταλλικά βέλη.

Προσπαθείς να τα μαζέψεις...

Προσπαθώ κι εγώ.

Άβολα... αμήχανα.

Χαϊδεύω την ντροπή σου

μ' ένα χαμόγελο...

Μα δεν μπορώ...

σπάω τα τελευταία βέλη.

Φοβάμαι μήπως πόνεσες.

Δε μιλάω.

Στα δίνω...

μου χαμογελάς πικρά...

φεύγεις.

Κόσμος πολύς.

Βράδυ... αργά.

Πολύς κόσμος, πολύς ήλιος!

Όπως φωτίζει τα κλειστά μάτια...

είμαι ευτυχισμένη!

Θυμάμαι το φιλί σου!

Θέλω να σου μιλήσω!

Θέλω να σε φιλήσω πάλι...

Γράφω στο μάρμαρο

στίχους για σένα.

Κοίτα τον κόσμο!

Κοίτα το φως!

Βλέπω αυτό που έγραψα

- δίπλα τα στοιχεία μου!

Μα πώς;

Προσπαθώ να τα σβήσω.

Ποιος είν' αυτός;

Με κοιτάει.

Γελάει.

Πλησιάζει.

Μη μ' ακουμπήσει!

Η νύχτα σκοτείνιασε.

Έρχεται κι άλλος.

Κι άλλοι.

Λόγια προκλητικά.

Το φιλί μας η αιτία.

Το φιλί και τα στοιχεία.

Φοβάμαι.

Κοιτώ γύρω μου.

Λίγοι απ' το πλήθος...

ΒΟΗΘΕΙΑ!

κι αυτοί φεύγουν...

κάποιος με κοιτά ολόισια στα μάτια.

Κουνάει το κεφάλι και φεύγει κι αυτός.

Η πλατεία άδειασε.

Οι άλλοι πολλοί.

Μιλάνε, γελάνε και πλησιάζουν...

όλο και περισσότερο...

ο πρώτος μ' ακούμπησε.

Δεν μπορώ!

Θέλω να φύγει!

Θέλω να φύγουν όλοι!

Κρατάω το στυλό και τον σπρώχνω...

το νιώθω...

τον έχει διαπεράσει...

Το τραβάω.

ΦΩΣ!