ΤΩΡΑ

Τώρα που ξέρω πως όλα ήταν ένα μεγάλο ψέμα.
Τώρα που ανακάλυψα και το τελευταίο κομμάτι
και το παζλ εμφανίστηκε μεγαλοπρεπές μπροστά μου.

Τώρα που επιτέλους τα κατάφερες

κι εξοργίστηκα μαζί σου.
Τώρα που δε θέλω πια
να ξέρω τη μορφή σου.

Τώρα που γνωρίζω καλά

τα δήθεν και τα όχι,

τώρα που τίποτα

δε με κρατά μ' απόχη....

Τώρα που θέλω πιο πολύ

να φύγω μακριά σου

κι απ' τα χαζά παιχνίδια σου

κι από τα ψέματά σου,

τώρα ξανατυλίγομαι

στα χέρια τα ζεστά σου

και νιώθω κάθε σου φιλί,

λιώνω στο κοίταγμά σου,

και θέλω σα μικρό παιδί

ν' ακούσω την καρδιά σου!

Γιατί δε φεύγεις απ' το νου;

Γιατί δεν πιάνει κάτι;

Γιατί τα ηλίθια μάτια μου

δε σταματάν να κλαίνε

και τη μορφή σου ακολουθούν,

παράπονα σου λένε;

Κι όμως, αν ήσουν τώρα εδώ,

όλα μεμιάς θα σβήναν.

Ούτε θυμό, ούτε ντροπή

δε θα 'χα στην ψυχή μου.

Μόνο γαλήνη θα 'νιωθα

και θα 'χα να σου δώσω...

μα εσύ δε θα φανείς ποτέ.

Το ξέρω. Δεν υπάρχω.

Εσύ έχεις άλλες συντροφιές...

παρέες... όπως θέλεις!

Η δικιά μου πάντα ανεπαρκής...

άλλα αναζητούσες.

Συγγνώμη που σ' ενόχλησα...

που 'θελα να πιστέψω...

Συγγνώμη μα δεν το 'ξερα

πως γίνεται να νιώσω

τόση αγάπη ξαφνικά

που δεν μπορεί να σβήσει.

Αν το 'ξερες θα γέλαγες.

Όπως κι εγώ με άλλους.

Κουράστηκα...

εξαντλήθηκα...

πρέπει να σε αφήσω.

Θα 'θελα μόνο μια φορά

τα μάτια μου πριν κλείσω,

τα χείλη σου να ένιωθα

και τη ζεστή αγκαλιά σου

και να σε νιώσω μέσα μου,

να λιώσω στο άγγιγμά σου

και να χαθώ παντοτινά...

μη ζήσω τη φυγή σου.