ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ;

                                         ... Άντε να δω πώς θα ηρεμήσω...

 

Κοίτα που η μέρα μου πάλι ξεκίνησε
και στον καφέ απέναντί μου δε σε βλέπω.
Ως και το μπρίκι μου σε αποθύμισε.
Για μένα μη ρωτάς!

Εγώ απλά αντέχω.

Βάζω τα ρούχα μου

και τα παπούτσια μου,
φοράω τη μάσκα

για να βγω στο καρναβάλι.
Ο ονειροκρίτης μου 'πε διστακτικά
πως και αυτή η μέρα θα 'ναι χάλι!

Μα δε γαμιέται!

Τώρα συνήθισα!
Έγινα ένα μ' όλα τ' άψυχα του κόσμου.
Σιγά τα λάχανα μαλάκα μου!
Κάτι θα βρω μες στη ρωγμή του χρόνου.
Δεν είμαι δα κι ο πρώτος που έχασα
ό,τι αγαπούσα για ένα "εγώ" και μόνο!
Τι κι αν για λίγο όμορφα ένιωσα;
Ο τρισκατάρατος ακόμα το πληρώνω!

Ακόμα καίγομαι!

Ακόμα σέρνομαι!
Ακόμα φτύνω τη χολή μου μες στη χούφτα.
Μη με ρωτάς, σου λέω, αν ντρέπομαι!
Έχω τον εαυτό μου που φωνάζει ''γιούχα!''.

Καίω τα ρούχα σου

και τα αντίγραφα
νομίζοντας πως έτσι θα σε αποφύγω.
Φτύνω τα κρίνα σου,

μα και τα νούφαρα.
Μονολογώ:

"πού θα πάει; Θα ξεφύγω!"

Στο πρώτο απάγγειο μας

νόμιζα σ' άδειασα απ' το κεφάλι,

μα η καρδιά μου αγκομαχάει.
Δεύτερη στάση: ούτε που δάκρυσα!
...Το γαμημένο το κεφάλι μου πονάει!
"Τρίτη και τέλειωσα!"

- είπα από μέσα μου -
κοίτα! Τραγούδια όμως ακόμα σου γράφω!

Αναρωτιέμαι - πού πήγε η μπέσα μου;
Λες να την άφησα στον αδειανό μου τάφο;

Το πήρα απόφαση!

Δε συνεχίζεται!
Αυτή η κατάσταση κατάντησε αηδία!
Δεν είσαι πλάι μου γιατί το διάλεξα!
Γιατί το να 'μαστε μαζί δεν είχε ουσία!

Δεν είχε νόημα, ούτε και χρώματα!
Χάθηκαν όλα!

Ξεθώριασαν απ' το ξύδι!
Τα όμορφα αρώματα,

δυστυχώς γίναν κι αυτά,

λεκές σε σάπιο σανίδι.

Το άγγιγμά σου, θυμάμαι δε μ' άγγιζε
και η φωτιά σου γίνηκε στάχτη.
Η αγάπη έπαψε να υφαίνεται
για τα καλά στο μικρό μας το αδράχτι.

Το όνειρό μου δεν το κατάλαβες!
Το όνειρό σου δεν έκατσα ν' ακούσω.
Άρα συμπέρασμα:

έφτασε η στιγμή,
το τραγούδι κάπου εδώ να κλείσω!

...............................................................

Στον εαυτό μου

αυτά ψυθίρισα.
Αυτά μου είπα μπας κι ηρεμίσω.
Λυπάμαι ακόμα, που δε σε νίκησα.
Μα πού θα πάει!

Κάποτε θα σε νικήσω!

Κάποτε θα μπορώ χωρίς τη σκέψη σου
απλά κι εγώ, σαν άνθρωπος να ζήσω!
Να μη με τυρανά το κάθε βήμα μου!
Θα βρω τον τρόπο το μυστήριο να λύσω!

Θα βρω τη δύναμη

μακριά από σένανε
καινούρια όνειρα να ξαναχτίσω!
Δεν είναι πρόσκληση,

ούτε και κάλεσμα,
ούτε που θέλω να σε συναντήσω!

Ποτέ τα μέσα μου, απλά δε δέχτηκαν
τούτη την εποχή που όλα τα σηκώνει!

Αγάπες δανεικές, γεμάτες σκόνη...
δεν είναι αυτά σου λέω για μένανε
και για κανένανε!

Απλά συμβιβαζόμαστε όλοι!
Ψάχνουμε μάταια το ρόλο μας,
μα για το έργο τούτο

δε μείναν άλλοι ρόλοι!

Αυτά μου είπα και ξεκίνησα.
Τη μέρα εντέλλει, δεν μπόρεσα να πείσω.
Ειναι και γκρίζος ο καιρός...
άντε να δω πώς θα συνεχίσω!

Μέθυσος