ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Ένα τρέμουλο.

Ένα φτερούγισμα

μιας χάρτινης πεταλούδας

τρεμάμενης μπροστά στο φως...

το φως που λατρεύει

και την τρομάζει.

Πλησιάζει...

γυρίζει γύρω - γύρω...

παίζει...

φεύγει.

Για λίγο.

Δεν μπορεί χωρίς το φως.

Μόνο γι' αυτό πετάει.

Η ζωή της...

η ανάσα της...

αν δεν πλησιάσει πολύ.

Αν φυλαχτεί.

Έχει μια δύναμη τρελή

που την τραβάει....

κι όλο φεύγει

και συνεχώς ξαναγυρνάει

κοντά του...

στη ζεστασιά του.

Χορεύει γύρω του...

τρέχει γρήγορα

να το ξυπνήσει η σκιά της...

τα πολύχρωμα φτερά της...

κι εκείνο αγέρωχο,

ακούνητο, λάμπει παντού το ίδιο...

ούτε μια ακτίνα ξεχωριστή.

Ούτε μια γι' αυτή.

Ούτε που την έχει δει.

Και η πεταλούδα

πετά θλιμένα μακριά.

Το σώμα όμως δεν ξεχνά

και πάλι τρέχει και πετά.

Κοντά του.

Στη ζεστασιά του.

Στη λαμπερή ομορφιά του.