Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει!
Δεν είμ' έρημος, δεν είμαι νησί,
μα ούτε κι η Ελένη
και το 'ξερεςπως θα μοιάζω μετά από καιρό
πως μ' έχεις σημαδέψει.
Με κρατάς και να φύγω δε μπορώ.
Κανείς μας δε θ' αντέξει
και το 'ξερες.
Πέφτω στη θάλασσα
και πάλι βρέχομαι
και πάλι έρχομαι κοντά.
Μέσ' απ' τα κύματα
πιάνω τα σήματα
που με φωνάζουν στ' ανοιχτά.
Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ' έχεις φυλακίσει!
Δεν είμ' άνεμος,
δεν είμαι πανί,
δε λέει να φυσήξει!
Και το 'ξερες!
Πως θα μοιάζουν μετά από καιρό
τα οράματα που ζούμε.
Στην ακτή με τ' αθάνατο νερό
κι οι δυο μας θα χαθούμε
και το 'ξερες!
Σταμάτης Σπανουδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου