ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ

Τίποτα στον κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοιχτό να μένει.
Μέσα στην αδράνεια τρομάζει.
Ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη.
Κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί.

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ' άνυδρους, ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένους σε μια εθνική οδό που πήζει.
Βρίσκει την αχτίδα π' απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί.

Οι ψυχές και οι αγάπες,
σιαμαίες αυταπάτες.
Όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα,
σα φωτάκια μες στη νύκτα,
βρίσκουν σώματα παρθένα,
στη συνήθεια πουλημένα,
με φιλιά τα εξαγνίζουν,
τους χαρίζονται.

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει.
Ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμός γυαλίζει.
Κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου!
Κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί!

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πώς πέφτουν...
μπάλες από χιόνι - μείνε ζωντανή ακόμη!
Κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα το γουστάρεις θα σου πω "συγνώμη!"
Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σα μωρό παιδί.

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο,
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να χτυπήσεις
να σου πουν για να σε πείσουν,
στα μετάξια να σε ντύσουν,
να φανούν λευκά δοντάκια
μες στο γέλιο σου!

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας,
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας.
Τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω,
φτάνει πού και πού να λες ακόμα "σ' αγαπώ!"

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια που απομένουν.
Κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου!
Πρόσωπα, λιμάνια, κράτησέ τα! - Φεύγουν!
Πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου!
Βιντεοταινίες η ζωή που είδα.
Του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ!

Αχ αγάπη μου! Αγάπη!
Διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει,
τ' όνομά σου συλλαβίζει,
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται.

Απόστολος Μπουλασίκης