ΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕΣ...

Όλα μου λεν να φύγω.
Πρώτος εσύ.
Εδώ και πόσο καιρό δε θυμάμαι.
Σα χθες σου μίλαγα.
Σα χθες σε άγγιζα.
Κι όμως περάσαν μήνες.


Κι εκεί που λέω πως ανήκεις πια στο παρελθόν,
το άγγιγμά σου με τραβάει πάλι πίσω.
Το πρώτο στην ψυχή...
το άλλο στο λαιμό...
τα μάτια σου. Το πρώτο σου βλέμμα.
Το πρώτο χαμόγελο.
Ο άνθρωπός μου.

Γιατί δεν ένιωσες ποτέ τον πόνο μου;
Γιατί είναι το στόμα σου βουβό;
Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπήσω
όπως ήθελα εγώ;

Αν μου μιλούσες...
Αν με ένιωθες...
Αν καταλάβαινες πώς σ' αγαπώ.
Αν μ' εκτιμούσες...
Αν με πονούσες...
Αν μ' άφηνες να σ' ονειρευτώ...

Δε θα γινόμουν πρόβλημα.
Δε θα γινόμουν βάρος.
Μόνο να πάρω ήθελα
στον κόσμο ό,τι στραβό.

Να 'μουν σκιά να τρύπωνα
στην καθημερινότητά σου,
να στα 'χω όλα όπως τα θες
κι εσύ να μην το ξέρεις.

Να μη θυμώνεις πού 'μαι 'γω
που σου κρατώ το χέρι
και που φροντίζω να 'ναι εκεί
αυτά που αγαπάς!

Δε με πίστεψες.
Με φοβήθηκες.
Δε μου μίλησες ποτέ.

Αν μου μιλούσες...