ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ

Όλοι λένε "είναι για καλό!"
Αυτό λέω κι εγώ να το πιστέψω.
Είναι στιγμές που κουράζομαι...
είναι στιγμές που πεθαίνω...

Κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει.
Τι είναι για μένα να πάω πίσω.
Τι είναι για μένα να μείνω εδώ.
Κανείς δεν ξέρει.

Ξέρω πως θα το κάνω.

Δεν έχω επιλογή.

Το σκοινί όμως με πνίγει.

Κι όταν πάω, κι όταν έρχομαι...

Μόνο στα δικά σου χέρια η γαλήνη.

Μόνο εσύ τρόμαζες τη σκιά

κι έφευγε μακριά.

Οι στιγμές που δεν την ένιωθα να με παγώνει...

Όλοι με 'λεγαν σκληρή.

Δεν κουραζόμουν...

Δεν πονούσα...

Έτσι ήθελα να πιστεύουν.

Τα δάκρυα τα έδιωξα στο δημοτικό.

"Σε χτυπάνε μέχρι να κλάψεις".

Κι εγώ δεν ήθελα να με χτυπάνε.

Τους πήρα τη χαρά.

Κι έτσι σταμάτησαν.

Δεν είχαν λόγο...

κι η απόσταση μεγάλωνε.

Έγινε άβυσσος.

Ο νόμος της σιωπής.

"Εμείς δε μιλάμε!

Δεν είναι σωστό να μιλάμε!

Τι θα πει ο κόσμος;"

Κι όταν ήρθαν τ' άλλα

δεν έπρεπε να μιλάμε.

Δεν τα 'μαθε ο κόσμος.

Δεν τα 'μαθε κανείς.

Κι ένιωθα ότι φταίω.

Ντροπή και ενοχές.

Αλλά δεν έκλαψα.

Ούτε μίλησα. Ποτέ.

Μόνη μου.

Όλα μόνη μου.

Πάντα μόνη μου.

Αντέχω εγώ...

Δεν κλαίω εγώ.

Τα κατάφερα.

Κι ύστερα έφυγα.

Κι έμεινα μόνη μου.

Και το ήξερε.

Πόρτες κλειστές.

Πού να γυρίσω;

Πώς να μιλήσω;

Ο φόβος μεγάλωσε.

Ποιον να πιστέψεις;

Από πού να κρατηθείς;

Αδιέξοδο.

Κι έμεινα μουγγή.

Το τέλειο ζευγάρι.

Για τους άλλους.

Που ακούν μόνο τα λόγια.

Δε βλέπουν. Δε θέλουν να δουν.

Μόνο ένας φίλος.

Δεν ήξερε...

δεν άκουγε...

όμως έβλεπε.

Κι εσύ μου είπες πως δεν ήταν φίλος.

Πως δεν υπάρχει φίλος.

Για μένα μόνο αυτό υπάρχει.

Τα άλλα πονάνε πολύ.

Δε μου μίλησε.

Μετά από τόσα χρόνια

ήρθε ξανά στο δρόμο μου.

Ίσως για να τον χαιρετήσω.

Και κατάλαβα πως έβλεπε.

Πέρα απ' τα ψεύτικα χαμόγελα.

Πέρα απ' το κορίτσι που γελούσε.

Δεν ξέρω πόσα μπορεί να φανταστεί.

Αλλά είχε δει.

Όταν μου είπες για τους φίλους

τι μπορούσα να σου πω;

Πώς να καταλάβεις;

Δεν έχω τίποτ' άλλο εγώ.

Όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου

πήγα κάτι να ψελλίσω - φωνές.

Και κατάλαβα πως είχαν δίκιο:

δεν πρέπει να μιλάμε.

Το μόνο που ζητώ είναι γαλήνη.

Οι φωνές μου κόβουν την ανάσα.

Και μου 'ρχετε να κλαίω.

Και δε θέλω να με βλέπετε να κλαίω.

Κανένας δε θέλει να γελάω.

Θυμώνετε όταν γελάω.

Θέλετε μόνο να κλαίω.

Να 'μαι κάτω, να με πατάτε και να κλαίω.

Και μετά να με χλευάζετε

και να μου λέτε πως πρέπει να 'μαι δυνατή!

Να σηκωθώ, να μην πονάω.

Να είμαι όπως με είχατε πρωτοδεί.

Κι είναι στιγμές που δεν αντέχω...

θέλω ένα χέρι να πιαστώ.

Κι όταν το δω φοβάμαι τόσο

πως θα με πνίξει και αυτό.

Κι είναι τότε που το θέλω

σαν ένα όνειρο τρελό,

να 'ρθεις για μια στιγμούλα μόνο

και στην καρδιά σου να κλειστώ.

Να κάνω τα χέρια σου να με τυλίξουν,

μια που δεν ξέρουν πώς μπορούν,

κι ύστερα τα μάτια μου να κλείσουν

για μια στιγμή να μην πονούν.