Είναι τα μάτια σου ένας διάδρομος παλιός.
Δάκρυα πνιγμένα ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος, κρυφός,
αντί συνθήματα ζωγράφισε με στίχους
και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα.
Όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν,
μετά τη χρήση τα φορτώνουνε σε σένα.
Μου λες τα μάτια σου
να μην τα αγαπώ
και να μην πάψω
να πιστεύω στα δικά μου,
μ' αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου!
Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους απλώνει σα λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη πετρωμένη.
Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική.
Όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω μ΄αγαπούνε.
Της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ' αστέρια να με βρούνε.
Ισαάκ Σούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου