ΕΨΑΧΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ

Της απουσίας σου η θλίψη με σκοτώνει.
Πόλη η ζωή μου, η φυγή την ερημώνει.
Νιώθω χαμένος και συχνά μονολογώ,
σα μια πατρίδα μακρινή σε νοσταλγώ.

Τις νύχτες ψάχνω για διέξοδο κι ελπίζω.
Πίνακας κάθε πρωινό με φόντο γκρίζο.
Έχεις αφήσει ένα απέραντο κενό.
Όνειρο μοιάζει ξεχασμένο, μακρινό.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
σαν τον κρυμμένο θησαυρό.
Της φαντασίας μου εικόνα ζωντανή,
ποτέ δεν πίστευα πως θα 'σαι αληθινή.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω
σαν τον κρυμμένο θησαυρό.
Ο χρόνος έπαιξε μαζί μου τελικά.
Τώρα με βλέπει και γελάει ειρωνικά.

Φυλακισμένος σ' ένα σώμα λαβωμένο,
άλλες αγάπες τώρα πια δεν περιμένω.
Οι αναμνήσεις όμηρό τους με κρατούν,
το παρελθόν να μην ξεχάσω απαιτούν.

Αν βρω τη δύναμη ποτέ να ξαναρχίσω,
έρωτες άδειους, αδιάφορους θα ζήσω.
Μία φορά σε μια ζωή είν' αρκετή
να συναντήσεις μια αγάπη δυνατή.

Κώστας Βογιατζής