Μέσα στη βουή του δρόμου
ήταν νά βρω τ' όνειρό μου.
Να το βρω και να το χάσω
κι ούτε πια που θα το φτάσω.
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
κι ήταν η χαρά του κόσμου!
Η χαρά που μας ματώνει
σαν η πιο μεγάλη πόρνη.
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο
σε κρατώ στο νου μου ακόμα,
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.
Πέρασες όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε.
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα,
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.
Πέρασε όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε.
Πουλιά που έχουν φτερουγίσει,
σύννεφα μέσα στη δύση...
Και άφησε το πέρασμά του,
πέρασμα ζωής - θανάτου,
στην καρδιά μου σα σφραγίδα.
Μία πεθαμένη ελπίδα.
Δημήτρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου