Δε θα 'θελα εδώ Θεός να επέμβει
κι ας ξέρω φως μου, πως τυφλά τον υπακούς.
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς.
Μη σε φέρει, μη σε στείλει,
μη σ' αγγίξει τόσο δα!
Κι επιτέλους, αν σε στείλει,
να σε στείλει εδώ ξανά...
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ!
Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου!
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ!
Άδεια μου αγκαλιά!
Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν,
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν.
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα,
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν.
Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χάριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ' τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς.
Βαμμένος είμαι στην αγάπη.
Έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ.
Πιστεύω σ' ένα μονοπάτι
που θα 'μαστε μαζί.
Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή, παντοτινά.
Διονύσης Σαββόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου