ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΦΕΥΓΕΙΣ

"Δε με νοιάζει!"

"Δεν τον θέλω!"

"Έχω φύγει!"

"Δεν πονάω!"

...και μετά η είδηση πως θα φύγεις πάλι...

και η λιωμένη ψυχή να γλιστράει γι' άλλη μια φορά στα μάγουλα...

Γιατί δεν μπορώ να την παγώσω;

Πρώτη φορά δεν μπορώ να την παγώσω.

Τι νόημα έχει;

Δε σε βλέπω, δε σ' ακούω...

τα χιλιόμετρα τα ίδια.

Μα αυτή δε σταματάει...

Απουσία λογικής.

Δε με θυμάμαι ποτέ χωρίς αυτή.

Σα να βρίσκομαι έξω απ' το σώμα μου.

Μετέωρη κοιτάζω χωρίς να μπορώ να μ' ακουμπίσω.

Χωρίς να μπορώ να βοηθήσω.

Χωρίς να μπορώ να γιατρέψω τον πόνο.

Τον παράλογο πόνο.

Κι εσύ φεύγεις...

Όπως ένα χρόνο πριν.

Κι εγώ πάλι θα φτιάχνω το σπίτι.

Για να μην το βλέπω άδειο.

Για να μη χρειάζεται να βλέπω κανέναν.

Αυτό το καλοκαίρι δε θα το φτιάχνω για σένα όμως.

Δε θα διαλέγω τα χρώματα για να σ' αρέσουν.

Δε θα σκέφτομαι πώς θα νιώσεις όταν το δεις.

Ξέρω πως δε θα το δεις ποτέ.

Δε θα ονειρεύομαι πως θα γίνει πιο οικείο σε σένα.

Πως θα σ' αρέσει και θα σ' αρέσω λίγο κι εγώ μέσα απ' αυτό.

Ή μήπως θα το κάνω;

Ποιον κοροϊδεύω πάλι;

Σα να μην πέρασε μια μέρα...