ΤΖΟΚΟΝΤΑ

Πώς γίνεται ν' ακούς ένα χαμόγελο;

Να το ακούς, να το βλέπεις

και να σου κυλάει το δάκρυ...

Το αινιγματικό χαμόγελο

που κρύβει τόση θλίψη...

Σα να βλέπεις μες στα μάτια,

στα φύλλα που πετούν,

τη χαρά που έφυγε...

πόσο υπερτερεί της ελπίδας

γι' αυτά που θα 'ρθουν...

Νιώθεις το παρήγορο αεράκι

να σου χαϊδεύει το πρόσωπο

μα η θλίψη δε φεύγει...

το βλέμμα μένει πίσω...

στον ήλιο που έδυσε.

Το φεγγάρι είναι όμορφο

μα δεν μπορεί να σε ζεστάνει...

το αεράκι σου φέρνει ανατριχίλα.

Αρχίζεις να κρυώνεις...

φοβάσαι.

Η θάλασσα σκοτεινιάζει...

αλλάζει μορφή...

σε τρομάζει.

Κλείνεις τα μάτια

αλλά το δάκρυ βρίσκει τρόπο...

φεύγει... κυλάει αργά....

όπως ο χρόνος

τις μοναχικές νύχτες...

σου μένει ένα χαμόγελο

για τη μέρα που έρχεται...

ένα χαμόγελο βρεγμένο...

ένα χαμόγελο τόσο θλιμμένο....