Κάποτε με ρώτησες γιατί δηλώνω πως δε θ' άφηνα ποτέ τους φίλους μου.
Κι εγώ που ήξερα μόνο να λέω τις σκέψεις και τις ιδέες μου, μετά από προσπάθειες μεγάλες και κάποια συναισθήματα, δεν ήξερα πώς να υπογράφω δηλώσεις κι έμεινα βουβή.
Κάποτε θύμωσες που δεν ήθελα να σε βάλω στη ζωή μου. Που σε έκρυβα και έκρυβα κι από σένα τα δικά μου. Κι έκανα το λάθος να πιστέψω πως καταλαβαίνεις και δε σου εξήγησα ποτέ.
Κάποτε σου είπα πως σ' αγαπώ και με ρώτησες αν θα σ' αγαπώ για πάντα κι εγώ αναρωτήθηκα: μα γίνεται κι αλλιώς; Και θύμωσα που θέλησες συμβόλαιο αορίστου για κάτι που πίστευα πως ήτανε γραμμένο σ' όλα μου τα κύτταρα και τόσο έντονα ορατό για κάθε πλάσμα πάνω στη γη.
Κι αντί για λόγια άφησα τους φίλους μου έναν - έναν. Και κάθε στιγμή ελεύθερη ήθελα να 'μαι εκεί. Αψήφησα τον κίνδυνο κι άνοιξα την ψυχή μου κι όλοι κοιτάξαν μέσα της και φάνηκες εσύ.
Υπόγραψα τη δήλωση που είχες τόση ανάγκη κι αφού ήσουν ο μόνος που δεν την είχε δει.
Και σ' έπνιξα. Σε θύμωσα. Το ενδιαφέρον χάθηκε αφού τα είχες όλα.
Νίκησες στο παιχνίδι σου και το 'χες βαρεθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου