Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ

Η αγάπη μου στον κάδο.
"Αγάπη μου!"
Πόσες φορές μου 'ρθε στο λαιμό...
τα κατάφερα!
Δεν το 'πα.
Μόνο γραμμένο.
Σ' ό,τι είναι δικό σου.
Για μένα αυτό θα είσαι πάντα.
Μη φοβάσαι όμως.

Τα κατάφερες.

Ώρες μείναν...
Δε θα ξανακούσεις για μένα.
Δε θα ξαναμιλήσω για σένα.
Σα να μη βρεθήκαμε ποτέ.
Σα να μην είναι γεμάτη η ψυχή μου από σένα.
Σα να μη μ' ενδιαφέρει...
σα να υπάρχει ζωή και χωρίς την παρουσία σου.
Την αιώνια απουσία σου.
Θα παραμείνω το τίποτα...
κι ας παραμείνεις η ζωή μου.
Πεταμένη στον κάδο...
αγάπη μου...
αγάπη μου που δε με κοίταξες ποτέ.
αγάπη μου που κοιτάς πάντα μπροστά.
που δεν κοίταξες μια στιγμή δίπλα σου,
μέσα σου...
γιατί εκεί θα είμαι.
κι ας μη με βλέπεις.
κι ας μη με νιώθεις.
κι ας μην το θέλω ούτ' εγώ.
Δεν ανήκω αλλού...
και δεν μπορώ ν' αλλάξω.
Το πήρα απόφαση.
Αν ήξερες θα τρόμαζες.
Θα μ' έλεγες τρελλή.
Μπορεί και να 'μαι...
δεν ήμουν ποτέ της "παρέας"...
τι να κάνω;
Τώρα πια που ξέρω πως υπάρχεις
πώς να ξαναερωτευτώ;
Όσο και να το θέλω
η ύπαρξή μου γεμάτη από σένα...
μόνο για σένα...
και δεν υπάρχει τίποτα που να πλησιάζει...
τίποτα που να σου μοιάζει.
Καταδικασμένη στη μοναξιά.
Φυλακισμένη στα χέρια σου.
Στα χέρια που δε θα με ξανακουμπίσουν ποτέ.
Που είναι γύρω μου και πάνω μου.
Που με ματώνουν και μ' ανασταίνουν.
Που με πεθαίνουν.

Τα μόνα που θέλω.

Κι έχω τόση ανάγκη από μια αληθινή αγκαλιά!